Ik kan bijna niet meer wachten. Zaterdag vertrekken we naar Atlanta!

Acht jaar geleden zijn mijn ouders met broer en zussen vertrokken naar de Verenigde Staten. Eindelijk. Want ik weet niet beter vanuit mijn jeugd dan dat we ooit naar Amerika zouden verhuizen. Alleen toen ze eindelijk gingen, was ik net samen met de papa van Kate, en besloot ik in Nederland te blijven. Voor de liefde. Geen slechte keuze, blijkt achteraf.

De hele familie settelde in Atlanta, Georgia. En ook al is er weinig positiefs te bedenken aan het hebben van je hele familie op 7070 km afstand, het is altijd heerlijk om er naar toe te gaan. En dat heb ik dan ook altijd, twee à drie keer per jaar gedaan. Inmiddels is iedereen uitgewaaierd door Amerika. Detroit, Miami, letterlijk uithoeken. Maar de vliegticketprijzen rijzen de pan uit, en dat in combinatie met mijn zwangerschap heeft er toe geleid dat ik al een jaar niet ben geweest. Kate nog nooit. Mijn zus en broer hebben hun nichtje nog nooit ‘live’ gezien. Maar daar komt nu verandering in.

Tickets op zak. Koffers (zo goed als) gepakt. Groot voordeel van naar ‘huis’ gaan is dat de meeste spullen daar voor handen zijn. Mijn zusje is moeder van drie en heeft het meeste in huis. Dus geen wagen mee, geen maxi cosi, geen campingbedje. Eigenlijk alleen haar kleertjes en een vooraaadje Nutrilon.  Onze bedden staan klaar. Niks om je zorgen om te maken. Nou ja, behalve de reis van 14 uur. 

Kate is nu eenmaal geen ‘schootkind’. Ze is een makkelijke baby, makkelijk te vermaken en dol op mensen om haar heen. Maar stil zitten…Zeker nu ze het tijgeren onder de knie heeft, wil ze voornamelijk op avontuur. Nu kan er veel in een vliegtuig, maar ik weet niet of het cabine personeel zit te wachten op een acht maanden oude tijgerende baby door het gangpad. Dus vullen we de tas met speelgoed, snacks, en andere afleidingsmanoeuvres. Bij de luchtvaartmaatschappij hebben we een bedje kunnen reserveren. Fingers crossed dat ze even gaat slapen, en anders kan ze er gewoon in spelen terwijl hij op de grond staat.

Voor de tussenstop op Houston hebben we een kleed, dan kan ze bij de gate even haar benen strekken, voordat we doorvliegen.

Tweede uitdaging wordt het tijdsverschil. Zes uur vroeger, en dus een extra lange dag heen, en een extreem korte dag terug.  De een reageert er prima op, de ander is totaal van slag. We laten ons verrassen. Misschien krijgen we nu dan eindelijk onze gebroken nachten, verwend als we zijn.   

Aftellen! Nog een weekje werken. Van thuis naar thuis. Kate kan fijn spelen met haar neven en nichten, knuffelen met opa en oma. En papa en mama kunnen even lekker bijkomen van het afgelopen jaar. Eindelijk vakantie.

De mama van Kate