We begonnen 2015 ineens als ouders, de papa van Kate en ik. Het jaar daarvoor stonden we in de Amsterdamse binnenstad te kijken naar het vuurwerk en wisten we het zeker, 2014 werd ons jaar. Trouwen, huwelijksreis, stoppen met de pil. Topjaar. Een jaar later, op de valreep van 2014 naar 2015, waren onze dromen uitgekomen. Getrouwd, gecruised en gezegend met Kate. Met een klein meisje op de arm keken we vanuit de keuken naar het vuurwerk in de buurt. Happy New Year. Happy 2015. 

In de eerste twee maanden van het jaar leefde ik in een coconnetje. Alles ging goed. Kate ging goed, ik herstelde super snel, en daarom was het genieten in de puurste vorm. In maart begon voor ons de heisa met het huis. Er werd begonnen met de verbouwing rondom de bank waar ik met Kate zat te kramen. Twee weken nadat ik weer begonnen was met werken verhuisde we naar ons tijdelijke appartement en werd er begonnen met het funderingsherstel aan ons huis. Tevens werd ik tante van de prachtige Eleanor, terwijl haar grote nicht begon om te rollen. Twee maanden woonde we in ons ‘house in the sky‘ op zeven hoog. Het was goochelen met de hond en de kinderwagen in de lift, en wennen aan een nieuw huis en andermans spullen. Ondertussen ging thuis het huis op de schop en leek het meer op bouwval dan woning. Fingers crossed, het zou goed komen. En dat deed het, maar niet op tijd en zo trokken we nog maar eens twee maanden in bij mijn schoonouders. 

Kate ontwikkelde ondertussen onverschrokken door, ze begon met vast voedsel (alsof ze nooit anders had gegeten) we namen afscheid van de reiswieg en de eerste tijger-bewegingen werden waargenomen. 

In Augustus konden we eindelijk naar huis. Net op tijd om dozen uit te pakken en de koffers in te pakken voor de vakantie. Drie weken richting Atlanta, eindelijk de kans om mijn mooie nichtje te ontmoeten, en Kate aan iedereen voor te stellen.

 
De herfst bracht rust. Heerlijk om thuis te zijn. Om te genieten van het ‘echte’ leven als gezin. Om onze draai te vinden met Kate er bij. Daar hadden we tot nu toe geen kans voor gezien, in ieder geval niet in onze eigen omgeving. Zo aten we voor het eerst ’s avonds als gezin aan tafel. Kon Kate ongegeneerd rommel maken en ontdekken zonder de beperking van de (breekbare) spullen van een ander. Maar het beste gevoel is het gevoel van loslaten als je thuiskomt en je je eigen deur achter je dicht trekt. Dit huis is mijn domein, mijn haven. Hier ben ik wie ik ben, en dat heb ik ontzettend gemist. 

De rest van het najaar genoten we van het buitenleven. Het weer blijft goed (ok, ok, de regen niet meegerekend) en we zoeken de natuur op. Appels plukken op de Olmenhorst, het park, 101 kinderboerderijen en het Amsterdamse bos. 

In November namen we afscheid van een trouwe vriend. Een absoluut dieptepunt in 2015. Donna was al zo lang bij ons, en zo trouw, om dan de beslissing te moeten nemen om haar in te laten slapen heeft me een hoop slapeloze nachten opgeleverd. Dat ze er niet meer is zal niet snel wennen maar het schuldgevoel slijt gelukkig. Kate zoekt haar niet meer, ons dagelijkse ritme neemt nieuwe vormen aan. Tijd heelt alle wonden, ze zeggen het. 

Rest ons December. Sinterklaas, Kate haar eerste verjaardagsfeestje, kerst en vanavond oud&nieuw. Mijn ouders zijn lekker ruim twee weken over de vloer. Goud waard, zeker in de decembermaand. Mooie maand dus, en een mooie afsluiting van dit bewogen jaar.

 Lieve volgers van Mama van Kate, namens ons een prachtige jaarwisseling en een fantastisch 2016 gewenst. Proost op alle nieuwe plannen, uitdagingen en doldwaze avonturen. Dat alle dromen en wensen uit mogen komen en we gezond en samen mogen en kunnen genieten van al het moois.

Cheers!

De mama van Kate