Ik toets de code in van de voordeur en loop met Mick naar binnen. ‘Goedemorgen!’ roep ik naar mijn collega’s in de keuken. Mick loopt vol vertrouwen mijn groep op. Al twee jaar zijn deze ochtenden gelijk. We zetten de spullen klaar, we drinken een kopje koffie en verwelkomen samen de andere baby’s. Maar vandaag zal het ietsje anders gaan. Want hoewel er voor mij niet veel veranderd, begint Mick vandaag op de dreumesgroep.

Het verdriet bij Mick is groot als ik hem weg breng en gedag zeg. Hij snapt er niets van. Mijn moederhart krijgt een knauw als ik hem door het raampje van mijn groep naar de zijne hoor huilen maar gelukkig zie ik ook hoe hij al snel gaat spelen.

De dag verloopt met horten en stoten. Hij heeft het super naar zijn zin, en hij is dolgelukkig wanneer hij mij tegen komt in de tuin. Maar ook nu scheiden onze wegen wanneer we naar binnen gaan om te lunchen. En weer zakt de moed hem in de schoenen. ‘Mama!’ Snikkend wordt hij mee naar binnen gedragen. Maar ook nu, als ik na tien minuten om het hoekje kijk, zie hem stoer tussen de andere aan tafel zitten. Even later loopt hij dapper met Meneer Konijn onder zijn arm richting de grote slaapkamer.

Er zijn maar weinig kinderen zo’n eerste dag na de vakantie en ik heb het geluk dat ik een uurtje vroeger naar huis kan. Mick is uit bed en is al heerlijk aan het spelen als ik de deur door loop. ‘Mama!’ Twee armpjes vliegen om mijn nek en als een klein chimpanseetje kruipt hij in me. Ik heb je gemist aapje. Maar je hebt het super goed gedaan.

Thuis ploffen we samen op de bank. Dat was me wel een dag. Dat verdriet is iets wat ik niet van hem ken. Logisch, ik heb hem nooit hoeven brengen. Waar ik Kate als twaalf weken oude baby al achterliet op het kinderdagverblijf, heb ik Mick al twee jaar heel dicht bij. Hij kruipt dichter bij me en samen doezelen we even weg. Ja, voor mama’s is zo’n eerste dag ook heel vermoeiend.

Dinsdag gaat het een stuk beter, maar vrijdag heeft hij weer wat meer moeite. Het is ook niet gek. De overgang van baby naar dreumes is voor ieder kind wennen. En als het betekend dat je voor het eerst in je leven op eigen benen moet (of mag…) is het helemaal een omslag. We nemen iets meer afstand, en het is goed. Voor Mick, die aan de start staat van een hoop nieuwe avonturen. Maar zeker ook voor mij. Want vanaf deze week ben ik voor Mick alleen nog maar mama. Niet meer afwegen tegenover de rest van de groep, geen dubbelrol van moeder en juffie. We hebben het twee jaar lang heel goed gedaan samen en het was bijzonder waardevol, maar nu is het tijd voor de volgende stap.

Morgen is het maandag en beginnen we aan een nieuwe week. Vol vertrouwen geef ik hem weer aan mijn lieve collega’s die hem, maar vooral ook mij, alle ruimte geven om te wennen aan de nieuwe situatie en rustig onze draai laten vinden.

Loslaten. Nou ja, een beetje. Want gelukkig valt er nog genoeg te gluren door het raampje.

De mama van Kate & Mick