Ik ben een rasoptimist. Altijd positief. Maar soms, heel soms, woont er een heks in mij.

Hij vroeg om een gunst. De papa van Kate. Niets bijzonders, gewoon een aantal dingen terugbrengen en wat ruilen bij Ikea. Prima, ben toch vrij heb ik gezegd, en hij zou de spullen vast voor me in de auto zetten. 

Terwijl ik Kate de volgende morgen in de auto zet zie ik de dozen. Allemaal op de achterbank. Geen goed idee, al die dozen naast Kate, toch even het een en ander verplaatsen. Iets later klik ik de gespjes vast van de maxi cosi en wil de gordel door de achterkant halen, maar een grote platte Ikea doos verhinderd dat. Ik trek en sjor en uiteindelijk na een hoop gedoe lukt het me de riem er tussen te frunniken. Niet veilig, en weer verplaats ik dozen door de auto. En dat is dan dat moment. Het moment dat gewoon even die knop omgaat. Je ziet het niet aankomen, het is er gewoon. Ik baal en ben per direct bloed sacherijnig . 

Het gevolg is dat ik dus al geïrriteerd aankom bij Ikea, geïrriteerd alle dozen op een kar til, Kate op mijn buik neem in de draagzak, met haar de kar duw, die ik nu overigens door de draagzak niet meer kan zien, eindelijk binnen aangekomen geïrriteerd een nummertje trek, geïrriteerd wacht op een veel te diepe Ikea bank met Kate nog in de draagzak, om vervolgens, als ik eindelijk aan de beurt ben, te horen te krijgen van de Ikea-meneer dat wat ik wil ruilen niet op voorraad is. Met als gevolg dat ik straks in mij nieuwe fantastische keuken twee deuren mis. Super grote mega fail. Ik sleep me weer naar mijn auto met een inmiddels huilende Kate (die neemt mijn irritatie natuurlijk feilloos over). Terwijl ik weg rij bel ik de papa van een nog altijd huilende Kate en wanneer hij opneemt gooit iemand met grof geweld zijn auto in zijn achteruit waardoor ik bijna de voorkant van de mijne kwijt ben. Vol in de rem. Kookpunt. En in een (zeer) korte samenvatting gooi ik al mijn frustratie zo door de telefoon bij hem op schoot.

Is het terecht? Nee. Gegrond? Totaal niet. Zeker gezien de bergen die hij nu verzet om ons huis klaar te maken, is het natuurlijk van de zotte om te klagen omdat ik even iets moet terug brengen bij Ikea. Maar het lijkt wel alsof dit soms even moet ontsnappen. Alsof mijn water kookt en iemand even het tuutje van de ketel moet open zetten. Spuien. Vloeken. Boos. Het loopt op, ontvlamt, smeult nog even na en is dan gelukkig snel weer vergeten (en gerelativeerd). 

Ik heb deze meltdowns gelukkig zelden. En dat is maar goed ook, ze zijn niet erg charmant, of terecht. En het ergste is, terwijl ik tier om dat wat me overkomt weet ik allang dat het nergens over gaat. Dat het helemaal niet erg is en ik niet moet zeuren. Maar je blijft erin. Even lekker boos. 

Tien minuten na mijn tirade heb ik hem wel even terug gebeld. Gezegd dat het beter met me ging en dat het me speet. Hij snapt het en hij bied zijn excuses aan omdat hij mij helemaal naar de Ikea heeft gestuurd. De schat. En ondertussen lacht hij me stilletjes uit. Omdat hij mij kent. Mij en mijn heksenstreken. En hij vind het ok. Komt wel goed schatje.

De mama van Kate