Zes uur hoor ik haar voor het eerst. Ah toe, het is zaterdag… Ik hoor haar kletsen. Gek doen. Mama mama mama. Ik moet er wel om lachen. Dan, toch weer stil. Meisje is weer in slaap gevallen, en ook mama draait zich nog even tegen papa aan.

Half zeven is ze er weer. Ik pak haar op. Brede glimlach, ik knuffel haar en ze bijt in mijn kin. Ik heb maar bedacht dat dat een uiting van liefde is. In romper neem ik haar mee naar beneden. Het huis is nog stil, samen zitten we op de bank. Kate een flesje, ik een kopje koffie.

Half acht maken we papa wakker. Met een ontbijtje op bed. Even kort wat ‘family-time’.  Dan gaat papa douchen en aan het werk, en wij spelen beneden tot het tijd is voor een dutje. 
De middag brengen we door met een vriendinnetje en haar kindjes in het Amsterdamse bos. Heerlijk. Spelen en rollen op een kleedje in de zon. Poedelen in het pierenbadje. Slapen in de wagen. Zo fijn buiten. Het weer is perfect. Niet te warm, lekker windje. Het voelt als vakantie.

Onderweg naar huis wat boodschapjes, dan lekker eten. Groente, yoghurt, verse frambozen. De deuren zijn open, muziekje aan. We facetimen even met de familie. Ik doe gek, Kate heeft de slappe lach. 

Dan zit de dag erop. We spetteren nog even in het sop van het bad, drinken een flesje, en dan leg ik Kate in bed. Kusje nog. Slaap lekker lief meisje. Mama houdt van jou.

Op de bank denk ik nog even aan vandaag. Een perfecte dag. Mooi weer. Lieve mensen. Intens genoten van mijn kindje. Toch miste er iets. De papa van Kate. Sinds het begin van de verbouwing hebben we akelig weinig kunnen genieten van elkaar en van ons gezinnetje. En oh, wat missen we hem. Nog een week, dan kunnen we weer naar huis. Zit de verbouwing er eindelijk op. Worden de bijna perfecte dagen weer perfect.

De mama van Kate