Zo langzamerhand gaat ons huis steeds meer lijken op een thuis. De muren zweven niet meer, er staat weer een keuken, de afstap van een meter vanaf de voordeur is weer een keurige drempel. Ik kan de thuiskomst bijna ruiken. Natuurlijk zijn er ontelbaar dingen die nog moeten gebeuren. Zichtbaar (de houten vloer) en minder zichtbaar (ik dacht iets met sierlijstjes?). En vergeet vooral het onvermijdelijke schoonmaken niet. Maar binnen enkele weken moet het dan toch gebeuren, terug naar huis.  

Vanaf februari zitten we al in de rommel. We begonnen met klussen tussen het kramen door. Muurtje eruit. Tussen de flesjes door alvast wat dozen inpakken. Toen nog een paar weken zonder keuken en uiteindelijk gelukkig naar ons leenhuis, waar we bijna drie maanden hebben gewoond. De verbouwing sleepte voort, maar eind mei weer naar huis bleek helaas geen optie, en zo komt het dat we sinds die tijd bij mijn schoonouders wonen. 

Schatten hoor. Echt. En ik ben ze ongelooflijk dankbaar dat we zomaar konden binnen vallen met hond, kind en rommel. Maar oh, oh, oh wat lonkt het huis. Het moment dat ik straks mijn sleutel weer in het slot kan steken (als ik mijn sleutel ooit nog terug krijg van de aannemer…) de deur achter me dicht kan trekken, en heerlijk op mijn bank kan ploffen. Ik droom er van.

Kate weer lekker in haar eigen kamertje. Ze heeft er nog amper van kunnen genieten. Toen we er vertrokken was ze nog zo’n klein hummeltje, moet je haar nu zien, bijdehante tante. 

Mama weer lekker in haar keuken (lekker geëmancipeerd…) Kan niet wachten om weer lekkere dingen te maken in mijn fijne oven, en te genieten van mijn nieuwe ruimere keuken. Heerlijk de deuren open gooien naar mijn tuin. Buiten spelen met Kate. Het vertrouwde blokje om met de hond.

Maar al met al kijk ik vooral uit naar gewoon weer mijn eigen ding. Eigen plek. Mijn eigen draai. Mijn eigen spullen. Eigen bed. Eigen voordeur. Mijn eigen ik. Niet meer op visite. Niet meer leven uit een koffer. Gewoon weer thuis.

Paar nachtjes nog. 

De mama van Kate