Is het een fase? Of heeft ze toch trek omdat we de middagfles geschrapt hebben? Te veel geprikkeld misschien vandaag? En droomt ze er nu over? Of zou ze het koud hebben? De verwarming slaat uit ’s nachts dus dat trekt best koud op. Misschien toch een fase. Ik heb gelezen dat ze soms ineens aanhankelijk worden in de nacht en hun moeder nodig hebben. Of die elf maanden sprong. Ook over gelezen.

Vorige week twee slapeloze nachten. Kate ongelooflijk onrustig, huilen, steeds wakker. Alleen maar bij me wilde ze. Ik mocht de kamer niet uit. En ik klaag niet hoor. Want er zijn genoeg ouders die dit elke nacht hebben. Maar je zoekt toch naar een oorzaak. Kan ik het voor haar oplossen? Of gaat het vanzelf weer weg? Het blijft toch steeds weer zoeken in keuzes die we maken voor de kleintjes.  

 Op advies van het consultatiebureau mag er een fles af. Maar welke? Middagfles, avondfles? Lastig. Ze heeft ze allebei niet ‘echt’ meer nodig. Maar als Kate op de crèche goed (warm) eet, eet ze ’s avonds vaak iets minder en dan is dat flesje nog wel fijn. Goed, middagfles dus, we proberen het gewoon, hopen dat het lukt. Daarnaast wil ze sinds kort ’s middags niet meer slapen. ’s Ochtends een te kort slaapje en dan in de middag niet meer willen. Eigenlijk is ze veel te moe maar ze wil pertinent niet naar bed. Dus dan toch maar over op één slaapje, nu al. We proberen het gewoon, hopen dat het lukt.

We geven het maar de tijd en nemen het per dag. Er te veel bij stil staan heeft geen zin. Wanneer ik uit bedacht ben en de oplossing lijk te hebben gevonden hersteld de situatie zich al vanzelf en Kate dus ook. Die fles? Ze heeft hem geen moment gemist. Nooit om gevraagd. En het slapen? Eerste dag lastig, ineens wakker blijven tot na de lunch, inmiddels gaat het prima. Ook de nachten waren na twee rommelige weer keurig klokje rond. Ik maak me geen zorgen meer, ze volgt haar eigen weg, ze geeft zelf de richting aan.

We maken reuze sprongen. Ze begint te lopen langs meubels, gaat steeds los staan. Ik zie haar bijna dagelijks dingen doen die ze gisteren nog niet deed. Bizar, dit peutertje in de dop die ik een jaar geleden nog twee weken zou dragen. Dat kleine wiebelmeisje in mijn buik, zo dicht bij me, zo van mij. Stiekem een beetje heimwee. Maar eventjes hoor. Want kijk wat ik bij me heb. De allermooiste, dapperste, onverschrokken mini-avonturier. Zo trots.

 We hebben het aardig gered het eerste jaar zonder gebruiksaanwijzing. Het spreekt niet zozeer vanzelf maar het volgt zeker zijn eigen weg. En die is vooralsnog netjes geasfalteerd. Recht zo die gaat, zeg ik, op naar jaar twee.Op naar de volgende fase. 

De mama van Kate