Auto volgeladen. Regen slaat op de vooruit. Het zit er al weer op. We gaan terug naar de hoofdstad.

Ik ben heel slecht in naar huis gaan. Terwijl ik een echte huismus ben, en vroeger niet van huis kon vanwege de heimwee. Toch heb ik altijd moeite met het einde van vakanties. Of het nu een week was, een weekend of een maand. Ik ben dat meisje dat altijd nog even achterom kijkt, nog even een laatste keer zwaait. 

 We hebben ongelooflijk genoten. Elke dag naar het zwembad, ’s ochtends verse broodjes halen, ’s avonds lekker uit eten. De kinderboerderij, de geiten en schapen die vrij over het park liepen, de prachtige omgeving, boswandelingen en een middagje België. Kate heeft haar ogen uitgekeken en wilde avonturen beleefd (vooral met papa op de grote glijbaan!).

Ze heeft weer bewezen hoe makkelijk ze is. Overal tevreden, of we nou even gingen zitten voor een kopje koffie of tot onze enkels door de modder liepen in het bos. Het enige is dat ze eigenlijk heel graag zelf op avontuur wil. Kruipen of lopen, als het maar niet zitten is in de wagen of op schoot. Eventjes nog, als ze echt goed gaat lopen, gaat er een wereld voor haar open.

 Het was een welverdiend weekend weg. Drie nachten voelde als drie weken en opgeladen gaan we weer op huis aan. Het weer was super, droog en niet koud, tot nu dan, want nu regent het pijpenstelen. 

Weemoedig rijden we de parkeerplaats af. Dag huisje, dag park. Dit gaan we vaker doen hebben we vandaag al een paar keer gezegd. Ik hoop het. Wat is het fijn zo met zijn drietjes op pad. 

Wij kunnen er wel weer even tegen aan!

De mama van Kate