Er zijn mensen die het idee hebben dat ik ongelooflijk georganiseerd ben. Dat valt op alle fronten nogal mee. Ik ben hopeloos vergeetachtig en een enorme uitsteller.

We zijn onderweg naar Brabant voor een welverdiend lang weekend weg. Dit weet ik al een hele tijd, zeker vanaf november, en gisteravond ben ik maar eens begonnen met inpakken. Manlief had keurig zijn stapeltje klaargelegd, en Kate haar spullen heb ik snel uit haar kast gevist voordat ik haar naar bed deed.

Terwijl ik beneden haar speelgoed opruim bedenk ik me dat het misschien een goed idee is om wat speeltjes mee te nemen. Ik leg wat spullen bij elkaar en bedenk me dat ik met wat ik nog in de koelkast heb misschien een quiche moet bakken. Zometeen.

Ik stop het speelgoed in een tas, maak de luiertas in orde, bedenk me hoeveel luiers ik nodig ga hebben, dat ik doekjes moet pakken, dat ik de koffer maar morgen moet pakken om Kate niet wakker te maken en dat het koffieapparaat mee moet. Snel gooi ik of even mijn telefoon leeg zodat er ruimte is voor foto’s en vergeet daarbij dat we een daadwerkelijk fototoestel hebben liggen in de kast die ik mee zou kunnen nemen.

Dan herinner ik me de quiches, oeps. Ik verzamel de groentes uit de koelkast, rooster ze en tover ze dan om tot quiche. Ondertussen verzamel ik flessen, bekers, pap, en alle boodschappen. Terwijl ik als een kip zonder kop door het huis ren kijk ik met een schuin oog naar de MusicalAwards, ik zing mee met Wicked en Simone en denk ondertussen hardop ‘mijn tijd komt nog wel’ en bedenk me wie ik zou bedanken in mijn speech. Een mens mag dromen toch? Oh shit, de quiche. 

Vanmorgen de laatste dingen, lees het overgrote deel, nog ingepakt. Mijn eigen kleren, skipakje van Kate, handdoeken, zwempakken (oh god ga ik dat echt doen?) Wagen mee, draagzak, tandenborstels, broodjes voor onderweg. Kate haar doekje gooi ik nog snel even in een sopje, datt kan drogen in de auto. Heb ik nou alles? Poeh, geen idee. Maar Kate kan eten en slapen, lijkt me een stevige basis.

We laten de hoofdstad achter ons en trekken richting het zuiden. Zin in. Vier dagen met zijn drietjes, telefoon op stil, hoofd op stil.  Het is afwachten om te zien wat ik nu precies ben vergeten (behalve de camera). Het zal ongetwijfeld, maar we zien wel, alles is daar te koop, we gaan tenslotte niet naar zuid Spanje. Halverwege de A2 en de papa van Kate haalt koffie. Kate is knock out en mama schrijft nog even snel deze blog. De zon schijnt volop, alles roept ‘vakantie!’. Goed begin van een mooi avontuur.

Fijn weekend!

Mama van Kate