Met de trein. Kate vind dat zo leuk. Mijn oma is jarig, ze wordt 84, en voor het avontuurlijke aspect gaan Kate en ik samen met de trein naar Bloemendaal. 

Maar dat is helemaal niet zo gemakkelijk in je eentje. Zonder wagen zou praktischer zijn, maar goed ze slaapt op de terugweg, en dus slepen we dat apparaat weer mee. We vertrekken vol goede moet richting station.

Wanneer we in willen stappen, blijkt het gat tussen perron en trein aanzienlijk meer dan handig is. Geeft niet, wij kunnen dit. Ik til Kate, wijdbeens, met wagen en al de trein in. Niet de meest charmante techniek denk ik, maar we zijn aan boord. “Zo, dat gaat maar net hè!” zegt een boom van een kerel tegenover de ingang. Bedankt Rambo, vooral niet bewegen hoor…

We nemen plaats in de tussenruimte. Kate kijkt uit het raam. We moeten zo overstappen. Vroeger was dat zo gedaan. Nu is het trein uit, lift in, lift uit, ander spoor, lift in, lift uit, trein in. Geeft niks. Het zonnetje schijnt, Kate zingt vrolijk over schaapjes en witte wol (maar dan fonetisch) en als we langs AH To Go komen pikken we wat aardbeien mee.

Vanaf de tweede trein loopt het wat stroever. De eerste fout? Kate uit haar wagen halen. Maar goed, ze wil zo graag meedoen, ook op een echte stoel zitten, uit het raam kijken. Ze verbaast zich over auto’s die we inhalen, koeien in de wei en mensen op het perron. Ik geniet van hoe zij geniet. Ze flirt met de mensen om ons heen, gaat zitten, staan, en neemt deze nog onbekende wereld in haar op.

Niet veel later, tussen Haarlem en Bloemendaal, worstel ik ineens met een 11 kilo zware plank die absoluut niet terug haar wagen in wil en net voor ik aankom geef ik het maar op. Ik zet Kate op mijn heup en een vrouw is zo lief de wagen een slinger te geven. Top. Dank je wel! Nu dan deel twee, station Bloemendaal heeft namelijk geen lift, maar een tunneltje met vier trappen. Ik kan dit. Ik kan dit. Ik kan dit.

“Gaat dat lukken met die wagen?” vraagt een man. “Gaat goed!” Ik bedank de man en draai vast de wagen om hem achterstevoren van de trap te trekken. Kate staat ondertussen bovenaan de trap en weigert in alle toonaarden hulp. Ik ga half voor haar staan en Kate begint aan de afdaling. “Zal ik de wagen voor je meenemen?” vraagt een ander. “Nee hoor, heel lief, het lukt wel.” Kate gilt ondertussen heel hard “nee!” wanneer ik haar een handje wil geven. Lijkt me toch niet dat ik deze vrouw de komende vier trappen op ons laat wachten en laat meegenieten van dit peuter hoogtepunt. Ik zal het haar niet aan doen. Goed. Ik kan dit. Ik kan dit. Ik kan dit. Het station raakt langzaam leeg en Kate besluit na vier treden dat ze weer naar boven wil. 

Ik til Kate op en zet haar beneden in de tunnel, ren snel weer naar boven om de wagen te pakken en snel weer naar beneden voordat Kate de trap aan de andere kant heeft bereikt. Ik zet de wagen op mijn heup (heel goed te doen zo’n Bugaboo op je heup…) Kate op de andere en met het zweet op mijn voorhoofd en een inmiddels weeïge pijn in mijn rug beland ik boven. Fout twee. Misschien toch eens leren hulp te aanvaarden.

We geraken ongelooflijk maar waar bij het huis van oma. We genieten van de koekjes, koffie, tumtummetjes, gekkigheid en een hoop liefde. Mijn lieve oude omaatje en mijn kleine meisje. Ik voel me gezegend dat ik dit elke keer weer mag meemaken. Langzaam zakt de frustratie van de heenreis weg en kan ik weer ontspannen. Zie je wel, ik kan dit gewoon.

Een paar uur later lopen we terug naar het station. Oma loopt mee en ook mijn oom die ons de trappen af en op helpt. Wiegend in de trein hoor ik Kate zacht snurken. Daar gaan we weer. De trein in, de trein uit, lift in, lift uit, lift in, lift uit, trein in, trein uit, lift in, lift uit en dan lopen we door de stad naar huis. 

Eind goed al goed, dat was weer een mooi avontuur. We doen het snel weer. Afgesproken. Maar… dan moet mama eerst even bijkomen.

Vanaf de bank,

De mama van Kate