Zoals eerder verschenen op zwangerschapsloket.nl

Zevenentwintig weken zwanger. Ik voel me Superwoman. Potverdrie, ik groei gewoon weer een kind. Ik ben zo ongelooflijk trots op wat mijn lijf kan, en tegelijk verbaasd over het wonder. Ik maak gewoon een mens!? Maar helaas word ik inmiddels ook weer herinnerd aan dat ‘kleine’ hobbeltje uit mijn vorige zwangerschap. Het bekken.

Net als in mijn zwangerschap van Kate kreeg ik net over de helft steeds meer klachten, met name tijdens mijn werk. Ook nu merkte ik al vrij snel dat het werken op een babygroep, met kindjes van nul tot twee, mij opbrak. Tillen, bukken, dragen, zitten op de grond, snel weer opstaan en wéér zitten op de grond. Het vraagt wat van een lijf, en op dit moment in het bijzonder van het mijne.

Vorig weekend zat alles weer vast. Het leek alsof ik zowel keihard op mijn stuitje was gevallen en tegelijk van het zadel was gegleden van mijn fiets en met mijn schaambeen op de stang was terecht gekomen. (Ik ben helaas klunzig genoeg om te weten hoe beide voelt). Nu dat die pijn weer wat wegtrekt merk ik dat mijn been en vooral mijn knie het dit weekend heeft proberen op te vangen. Stijf nu, en overbelast. Ik lijk wel een 80-jarige Barbie, en ik weet, tijd om te stoppen met werken.

En het stomme is, in plaats van het te accepteren te laten zijn voel ik me een enorme mislukkeling. Alsof ik ‘niet goed ben’ in zwanger zijn. En ik kan het best relativeren, er groeit tenslotte een kind in mij. Dat kleine mannetje is het belangrijkst en ik heb tenslotte nog een meisje thuis. Maar toch voelt het als falen. Voor iemand die eigenlijk nooit ziek is zich nooit ziek meld is zo’n brief van het UWV echt een shocker. Elk moment dat ik voel dat het weer even gaat denk ik ‘zie je wel, niet zo aanstellen’ en loop ik vervolgens binnen een half uur weer tegen die muur.

Tegelijk begin ik met de dag meer te realiseren dat ik sta te beginnen aan de laatste etappe van deze zwangerschap. In het begin had ik amper tijd om mij te realiseren dat ik zwanger was en daarbij voelde het heel lang alsof ik ‘nog’ maar 12 weken was, of ‘pas’ halverwege. Nu ik begin aan week 28 besef ik me ineens dat het derde trimester staat te beginnen en we richting de eindstreep gaan.

Hoog tijd om de klachten te zien als waarschuwing en de rust te pakken en energie te sparen. Dus hatsee op die bank en uitbuiken. Terwijl Kate zich uitermate vermaakt op het kinderdagverblijf neem ik de tijd en ruimte om contact te maken met het wiebelkindje in mijn buik. Ik kan het maar beter omarmen, zien als een kadootje. De tijd gaat zo snel, en wie weet hoe lang ik nog maar heb?

Dus, liefs vanaf de bank.

De mama van Kate