‘Mama?’ Ik hengel naar mijn telefoon, mijn ogen nog dicht. Ik hengel consequent eerst op de verkeerde plek, want bed op klossen, vind hem en en kijk hoe laat het is. Half drie. ‘Mama?’ Je kan de klok er op gelijk zetten.

Elke nacht is ze wakker. Steeds een andere reden. Plassen, dromen, warm of koud. Maar altijd met de zelfde uitkomst. ‘Wil je blijven want ik wil niet alleen slapen.’ En dus zit ik op de rand van haar bed, kriebel haar rug en wacht tot ze slaapt. Amper een half uur later word ik weer geroepen. Ik ben weg gegaan en dat was niet de bedoeling.

Hoe hard ik ook mijn best doe om alles ‘normaal’ zijn gang te laten gaan in huis, de spanning die er hangt is onmiskenbaar. Alles gaat straks veranderen, maar ik kan haar onmogelijk uitleggen hoe precies en al helemaal niet wanneer. Geen mooi geknutselde kalender met stickertjes waarop we kunnen aftellen, geen duidelijke planning. Deze baby kan vanmiddag komen, of nog twee weken blijven zitten. Misschien een keer midden in de nacht, misschien net op tijd voor het acht uur journaal. Haar koffer staat klaar om eventueel te logeren, maar voor het zelfde geld is de baby er ineens een keer voor het einde van de schooldag. We hebben geen idee.

Alles staat klaar, en ze weet dat er eindelijk een einde is gekomen aan het lange wachten, en toch is dat precies wat we doen. Wachten. We praten er over, het hoe en hoe daarna. Dat mama even naar het ziekenhuis moet en Kate naar opa en oma. Dat ze daarna als eerste mag komen kijken. Naar haar kleine broertje, en haar eerste moment als grote zus. Ze verheugd zich op het helpen. De baby mag in haar badje en Kate wil graag zijn haren wassen. Ze wil helpen met de luiertjes en ter voorbereiding heeft ze vast een krukje naast de commode gezet, want dan kan ze er bij.

Helemaal klaar voor de start dus, maar toch ook wat wiebelig door de aanstaande verandering. De grootste aanpassing? Misschien toch wel dat ze mama straks moet delen. Ik merk hoe ze als een stickertje aan me vast plakt en hoe ze zich tegelijkertijd heerlijk tegen me afzet. Hoe ze me nodig heeft in de nacht en het liefst als aapje tegen me aan slaapt.

En dus zit ik elke nacht even op het randje van haar bed. Ik streel door haar haartjes en ik vertel haar dat ze lekker moet gaan slapen. Dat ik zielsveel van haar hou en dat ze mijn allerliefste meisje is. Dat ik altijd vlakbij ben, en haar nooit alleen laat. En vooral dat het ok is dat ze het allemaal lastig vind. Dat ik dat zelf eigenlijk ook wel vind. Maar dat alles straks goed komt, geen zorgen voor de dag van morgen. En dan geef ik haar een kus.

Slaap lekker lief meisje,

Mama