[14.00 uur] Zaterdag 1 september. We zijn met zijn drieën thuis. We rommelen wat, halen croissantjes bij het buurtwinkeltje en we gluren even bij de pasgeboren baby van de buurvrouw. Ik voel me eigenlijk niet zo lekker. Ik ben gisteren veel te druk geweest en heb last van harde buiken. Vanmiddag staat een feestje aan het strand op het programma, en hoewel ik twijfel of ik het wel kan opbrengen, lonkt de zee en het zand en ik besluit toch gezellig mee te gaan.

[16.00 uur] Met mijn dikke buik zit ik op een bankje in de schaduw. Kate verzameld schelpen en ik drankjes. Ik klets met Jan en alleman, die grote buik is nogal een ‘conversation-piece’ en ik probeer te genieten van het heerlijke weer. Het lukt me niet, toch steeds die harde buiken. Ergens heel ver weg zegt een stemmetje mij dat het misschien geen slecht idee is om het eens te timen. Onder het kletsen druk ik af en toe nonchalant op mijn weeën-app. Beeld ik het me nu in of zit er echt regelmaat in? Om de 8 minuten. Misschien moeten we toch langzaam aan maar eens naar huis.

[18.00 uur] Onderweg zet het ritme door en het lijkt ook iets heftiger te worden. Toch twijfel ik nog steeds of dit het wel is. Moeten we Kate laten ophalen? Straks is het vals alarm? Aan de andere kant, als we de nacht in gaan is het fijner als ze alvast ergens is en gewoon rustig naar bed kan. Plan A wordt in werking gesteld, en geen minuut te laat want plan A blijkt in Arnhem en heeft nog een ritje voor de boeg voor ze Kate kunnen ophalen.

[19.00] Thuis ga ik op bed liggen. Even tot rust komen en kijken wat mijn lijf doet. Na dat gehobbel in de auto is het fijn even een ‘nul-meting’ te doen. Kate haalt ondertussen patatjes met papa en ik time in bed wederom de weeën. Om de zeven minuten. Het gaat echt beginnen. Morgen ben ik uitgerekend, hoe leuk zou het zijn als de baby op de uitgerekende datum komt!

[20.00 uur] De weeën komen niet zozeer sneller maar ze worden behoorlijk heftig. Ik vraag de papa van Kate de verloskundige te bellen. Ik zit nog niet op de afgesproken ‘vijf minuten’, maar ik wil weten waar ik sta om mij mentaal voor te bereiden op wat nog komen gaat. Maar terwijl hij belt komt alles in ene in een stroomversnelling. Waar er net nog zeven minuten tussen de weeën zaten, gaat het nu zo snel dat ik amper aan timen toe kom. De verloskundige komt er aan en ik probeer uit alle macht alles weg te ademen en weg te puffen.

[21.00 uur] De verloskundige arriveert en komt boven poolshoogte nemen. Ze klokt de weeën; om de twee minuten. Ze checked me op ontsluiting en zit ik al op negen centimeter! Ineens gaat iedereen in de eerste versnelling. Niemand gaat nog naar het ziekenhuis, dat plan kunnen we schrappen, deze baby wordt thuis geboren. Het bed wordt omgetoverd tot verloskamer, er worden emmers gezocht, doeken opgewarmd en meegepuft. Beneden zit Kate nog altijd braaf ‘Buurman&Buurman’ te kijken in afwachting van opa en oma. Misschien is het beter als ze alvast naar de buren gaat…

[21.34 uur] Na een bizar snelle bevalling ligt daar ineens onze Mick op mijn borst. Wat een prachtig mannetje, en wat een bizarre avond. Vier over half hoor ik de verloskundige roepen. Ehm…vier over half wat? Ik heb inmiddels geen idee van tijd. Vier over half tien. Wow, deze kleine man heeft haast gehad. Amper twee en half uur voor de uitgerekende datum ter wereld gekomen. Alles wordt nagekeken en we doen het beide hartstikke goed.

Uit voorzorg neemt de ambulance ons nog even mee naar het ziekenhuis voor een controle door de gynaecoloog. Er wordt gevreesd voor een totaal ruptuur, maar het valt gelukkig mee. Vijf hechtingen later kunnen we lekker naar huis.

[01.00 uur] We zitten thuis op de bank. Moe, maar vol adrenaline. Wat is ons net overkomen? Amper zes uur geleden zaten we nog op het strand… En nu zijn we een gezin van vier. Morgen halen we Kate op om haar voor te stellen aan haar kleine broertje. Wat zal ze ongelooflijk trots zijn.

Welkom lieve Mick, we zijn zo blij dat je er bent!

De mama van Kate, en Mick ♥️