Vorig jaar rond deze tijd, zaten we in een te warme eetzaal van het bejaardencentrum te luisteren naar een zenuwachtige mevrouw van de gemeente. In 2016 gaan ze in de buurt de riolering vervangen zo vertelde ze. En dat dat nogal wat consequenties zou meebrengen voor de huizen in de straat wanneer deze slecht gefundeerd zijn. Het omlaag brengen van de waterstand, en het gebruik van zwaar materieel in ons kleine straatje zou voor ernstige schade kunnen zorgen. Haastig voegt ze er nog aan toe dat de riolering verantwoording is van de gemeente, maar bij schade aan de huizen door achterstallig onderhoud is dat voor eigen rekening. Duidelijk. We hebben geen keus. Of laten onderzoeken wat de staat is van de woning en er wat aan doen, of afwachten tot het wellicht omvalt. 

Acht maanden later zitten we met een officieel onderzoeksrapport in onze handen: onze fundering is volledig afgekeurd. Paalrot. Fijn. Ik ben dan 24 weken zwanger en ik zie mezelf in een visioen baren tussen bouwvakkers en cementmolens…gelukkig zal het zo’n vaart niet lopen.

Inmiddels zijn de voorbereiding van het funderingsherstel in volle gang. Na eindeloos veel gesprekken met aannemers, specialisten, en onze grote vrienden van de bank, gaat in april eindelijk de schop in de grond. 

De komende weken gaan we eerst zelf aan de slag met het verplaatsen van muren in de huiskamer, het verbouwen van het toilet, het betrekken van de bijkeuken bij de keuken, en het onvermijdelijke inpakken van al onze spullen. Een deel in dozen naar boven, voor na de verbouwing, en een deel in koffers om mee te nemen naar ons tijdelijke huur appartement. En tussen dit alles door leven we nog vrolijk ons dagelijkse leventje. 

De huiskamer is veranderd in een lege ruimte met alleen nog de bank, de box en de tv. Voor verlichting zijn we afhankelijk van de felle peertjes die hier en daar uit het plafond bungelen. En door dat zelfde plafond hebben we nu vrij uitzicht op de onderkant van de boven verdieping. Ik ben beland in een aflevering ‘Help m’n man is klusser’.

De keuken is leeg. Alles is ingepakt. Er staan alleen nog twee bordjes, twee bekers, twee glazen en wat bestek. Ik dacht dat dat gemakkelijk kon, inmiddels ben ik er achter dat er toch wel wat essentiële spullen zijn ingepakt. Ik noem een pollepel, dunschiller, de lepeltjes van Kate en de kaasschaaf. Dit weekend gaat de keuken er helemaal uit. Gevolg? De koelkast in de huiskamer, en groente snijden op de werkbank. Al lonkt het idee van veertien dagen pizza inmiddels sterk. 

Gelukkig is ons tijdelijk thuis gemeubileerd. Wat inhoud dat we eigenlijk alleen de spulletjes van Kate mee hoeven te nemen. Niet dat dat niet genoeg is. Alles moet mee op de groei, want er gebeurd nogal niet wat met zo’n kleintje in twee maanden. Dus kleertjes van nu mee plus tot twee maten groter, speelgoed voor als ze straks gaat grijpen, wandelwagen voor als ze uit de reiswieg groeit, en bakjes en lepeltjes (die inmiddels weer uit een doos zijn getoverd) voor als ze begint met haar fruithapjes. Zou er een staafmixer zijn in het appartement? Ook maar meenemen misschien. En daarnaast natuurlijk haar bedje, commode, box, MamaRoo, en alle andere aanverwante artikelen. 

 Home sweet home. We lijken wel nomaden. Het wordt maar weer eens duidelijk hoe belangrijk een fijn thuis (en huis) is als stabiele factor in het leven. Ik kijk ongelooflijk uit naar juni wanneer we weer lekker op de bank kunnen ploffen, taartjes kunnen bakken in onze fijne (en spik splinter nieuwe) keuken, en kunnen genieten van onze heerlijke tuin. En mijn kleine meisje weer in haar eigen kamertje kan slapen en de ouwe hond op haar eigen plek. Tot die tijd is het ‘rental sweet rental’ en zullen we er zo veel mogelijk ons plekje van moeten maken. 

Vanuit een leeg huis (echo…!)

De mama van Kate