Vandaag liep ik met mijn kind door Haarlem. Of zal ik zeggen, vandaag liep ik met mijn kind door mijn jeugd.

Opgroeiend in Bloemendaal speelde een groot deel van mijn sociale leven zich af in Haarlem (naast de hockeyclub natuurlijk, hoe cliché). En vanmorgen, terwijl ik door de binnenstad wandelde,  kwam het allemaal even terug. A walk down memory lane.

De straten waar we fietsten. De kroegen waar we dansten en dronken. En waar ik halsreikend uitkeek naar mijn prins op het witte paard (die ik daar overigens niet gevonden heb). De straathoek waar ik heb staan zoenen (wederom niet mijn prins op het witte paard). De Xenos waar ik op mijn zestiende begon met vakkenvullen. De restaurants waar we aten met de familie. En de Schouwburg. Waar ik menig voorstelling zag en zelf ook nog eens optrad in, jawel, een rieten rokje.

Heerlijk om zo sentimenteel door de oude stad te struinen. Ik kom hier te weinig. Maar er liggen ontzettend veel herinneringen. In elke straat een verhaal, een vriendschap of een avontuur. Ik was hier kind. En nu loop ik hier met mijn kind. Dat blijft toch iets heel bijzonders. Ik moet mezelf af en toe echt even knijpen. Hoe vaak ik niet denk ‘dit had ik tien jaar geleden toch niet durven dromen’. En moet je me nu eens zien. Mooiste meisje van de wereld bij me. Wat een geluk, en wat een rijkdom. 

Kate zelf? Die heeft weinig notitie genomen van mijn reis door de tijd. Slapend uit de auto, en slapend er weer in. Alleen de hobbelige steentjes van de Grote Markt deden haar een wenkbrauw optrekken. Ach ja. Haar tijd komt nog wel.

De mama van Kate