Het grote aftellen is begonnen. Nog zes nachtjes dan moet ik weer aan het werk. Dan MAG ik weer aan het werk. Weet ik wel. Maar het voelt zo als moeten. En zo is met het aftellen, ook het grote loslaten begonnen.

Kate is al een paar keer wezen wennen op het kinderdagverblijf. Eitje. Al zeg ik het zelf. Eerst twee uurtjes. Voor dat ik goed en wel thuis was kon ik eigenlijk al weer terug. Toen een ochtendje, handig, kon ik even de stad in. En nu,  donderdag tot vier. Poeh. Tot vier…dat is ineens een hele dag.

Als leidster op een kdv sta ik normaal gesproken aan de andere kant. Ik troost de verdrietige mama’s die met tranen in hun ogen hun kroost bij me achterlaten. Ik zeg ze dat het helemaal goed komt. Dat we goed voor ze zorgen en dat ze natuurlijk altijd mogen bellen. Nu zit ik zelf naar de klok te kijken tot ik haar eindelijk weer mag halen. Maar bellen nee. Pff, ik ben toch niet ZO’N moeder. Ik vertrouw die meiden dat ze goed voor mijn kleine moppie zorgen. Maar ja. Toch nieuwsgierig. Net als ik besluit toch maar even te bellen krijg ik een mailtje binnen. Een foto van Kate, slapend in een wiegje. “Alles goed hier! Lekker slapen!” Ik ben echt wel zo’n moeder.

Tien minuten voor de afgesproken tijd zit ik buiten in mijn auto te wachten tot het niet gênant vroeg meer is om naar binnen te lopen. Maar eenmaal binnen word ik begroet met een heerlijke glimlach. Wat een kado.

En dan nu maandag. Dan wordt het toch echt wel echt. ’s Ochtends om acht uur eerst Kate afzetten en dan zelf aan het werk. Tot half zes. Jemig. Loslaten. Het komt helemaal goed. Ze zullen goed voor haar zorgen en ik mag natuurlijk altijd bellen. En dat doe ik misschien dan ook maar eventjes.

Nog zes nachtjes.

De mama van Kate