Ik sta behoorlijk positief in het leven. Ik kan makkelijk genieten van de kleine dingen. De eerste tekenen van de lente, mijn lievelingsliedje op de radio. Misschien sta ik zelfs een beetje naïef in het leven. Maar het hoort bij mij. Geluk zit hem voor mij niet in spullen en geld. Maar in de geluksmomentjes die je soms zomaar overvallen.

Het gaat ons echt niet altijd voor de wind. En er zijn genoeg dingen te noemen die een mens behoorlijk uit het veld zouden kunnen slaan. Ik noem een gedwongen (en dure…)  verbouwing, de hart operaties van de papa van Kate. Dingen die ik graag anders zou zien.

Maar de verbouwing moet nu eenmaal. We kunnen er niks aan veranderen. En dus zullen we moeten roeien met de riemen die we hebben. En manlief gaat gelukkig goed. Nog niet helemaal de oude, maar zeker een flink eind onderweg. En op zo’n moment als dit. Als ik de was ophang om te drogen in de tuin, en Kate bekijkt me vanuit haar stoeltje met een lach van oor tot oor, dan kan ik me niets meer wensen. Wat een geluk. 

Ik ben ontzettend rijk.

De mama van Kate