Nog een week dan kunnen we eindelijk verhuizen naar onze tijdelijke woning. Ik tel de dagen af alsof het bijna kerstmis is. 

De keuken is volledig weg gesloopt, inclusief de muren, en staat inmiddels opgestapeld in mijn huiskamer. Het kookstel heeft nog steeds zijn weg naar zijn originele plek niet terug gevonden, dus de voorspelling van veertien dagen pizza zat er helemaal niet zo ver naast. Al hebben we het hier en daar afgewisseld met Chinees en tosti’s. 

In onze slaapkamer staan de koffers klaar om ingepakt te worden. Er zit nog bijna niks in, want ja wat moeten we deze week dan dragen? Alleen drie paar All Stars, want die lente zal nu toch wel snel komen?

Opruimen ben ik mee gestopt. Het heeft geen zin. Niks heeft nog een plek, alles ligt in de weg van alles. De tafel in de huiskamer staat vol met eten, vooraad, servies, pannen, flesjes, en al het apparatuur. Senseo, waterkoker, tostiapparaat,  airfryer. En dit alles heeft één stopcontact. Er moeten keuzes gemaakt worden, want tosti’s bakken en meteen even een kop koffie zetten is dus geen optie. 

Er zijn hotels waar ik me meer thuis heb gevoeld dan op dit moment in mijn eigen huis. De muren (die er nog staan) komen op me af. Ik wil niks liever dan de deur hier achter me dicht trekken en over twee maanden terug komen in een kant en klaar paleisje. Helaas is ook dat niet echt een mogelijkheid, want wanneer we over twee maanden terug komen is alleen de fundering hersteld, en moet het grote opbouwen nog beginnen. Maar dat betekend wel een prachtige nieuwe keuken, fris gewitte muren, en het belangrijkste, lekker warme voeten.

Ik kijk er naar uit!

De mama van Kate