Zo. Dat was hem. Het eerste weekend na mijn eerste werkweek.

Het weekend stond in het teken van inpakken, relaxen en innig genieten van mijn kind. Wow, wat heb ik Kate gemist deze week. Maandag begon het, toen ik Kate ’s ochtends weg bracht naar de crèche, ineens te dagen. Dit is het officiële einde van mijn verlof. En voor de eerste keer liepen de tranen over mijn wangen. Vanaf nu dus vier dagen per week zonder mijn meisje. Dinsdag gelukkig lekker vrij en samen met Kate doorgebracht in en rond het huis. Samen. Heel bewust samen. Want na die dinsdag de genadeslag. Drie dagen achter elkaar zonder. Miljoenen ouders doen dit, en vinden dit heel normaal, daar ben ik me van bewust, maar ik heb zelden iemand zo intens gemist.

Het werken op zich gaat me goed af. Het is alsof ik nooit ben weg geweest. Ik was nog niet binnen of er hingen al drie kinderen om mijn nek. “Jij had een baby in je buik .” “Nu is de baby eruit hè?” “Waar is de baby?” “Hoe heet de baby?” Enzovoort enzovoort. De interesse in Kate is groot, maar ook net zo snel weer weg wanneer de aandacht wordt getrokken door een auto of een pop. Er lijkt niets veranderd. Maar voor mij is alles anders. De inrichting van mijn groep, de nieuwe kinderen, nieuwe regels, nieuwe technieken. Zes maanden ben ik eruit geweest en is er van alles aan mij voorbij gegaan. Maar of ik het maar wel meteen wil weten, begrijpen en toepassen. Bikkelen dus. Je begrijpt, ik lag de hele week, helemaal afgebrand, om 20.00 uur te slapen.

En nu begint morgen alweer werkweek twee. Vol goede moed gaan we weer op weg naar het volgende weekend.  Maar eerst nog even Kate haar laatste flesje. Nog even hou ik haar heel dicht tegen me aan, en stiekem verlang ik vast naar morgenavond. Het gemis wordt beter zegt iedereen.

Ik hou jullie er aan.

De mama van Kate