Toen ik zwanger was van Kate was het voor mij heel duidelijk, ik zou gewoon borstvoeding gaan geven. Maar wat ook heel duidelijk voor mij was, is dat ik me onder geen voorbehoud gek zou laten maken. Wat niet lukt lukt niet, en als het niet zou werken is een flesje een prima vervanger

Na mijn bevalling hebben we het drie dagen lang geprobeerd. Maar Kate hapte niet. Om de paar uur weer oefenen, aanleggen, happen, nog een keer, bijna goed, toch weer mis. En dan viel ze weer als een blok in slaap van het harde werken. Kate was een flinke meid bij de geboorte, bijna vier kilo, en dat gaf ons gelukkig een buffer om het te blijven proberen. Vanaf dag vier begonnen met finger feeden om maar te zorgen dat ze vast wat binnen kreeg. En toen kwam voor mij het moment om te beslissen. Kolven, of kunstvoeding.

In mijn laatste trimester heb ik een borstvoeding-informatie avond bezocht in het ziekenhuis. Handig dacht ik, want ik had werkelijk geen idee hoe het werkt, en je kan er maar beter voorbereid aan beginnen. De lactatie deskundige van het ziekenhuis begint de avond lekker optimistisch met de 15 redenen waarom borstvoeding absoluut beter is dan flesvoeding. Ik luister hoe ze vertelt over hoe kinderen met kunstvoeding vaker ziek worden, vaker worden opgenomen in het ziekenhuis enzovoort enzovoort. Een lichte irritatie maakt mij meester. Ik ging voor tips en advies over hoe het werkt, niet een preek over het waarom. We hebben tenslotte allemaal besloten dat we borstvoeding willen geven, anders zaten wij hier nu niet. Ze vraagt ons hoe lang we van plan zijn borstvoeding te geven. ‘Tien weken’ antwoord een dikke buik naast me. ‘Vind je dat lang genoeg?’ vraagt ze. Een twijfelachtige ‘ja’ van de dikke buik. Ook hier begint wat onzekerheid te borrelen. De vrouw begint aan een pleidooi over hoe lang de Wereld Gezondheid Organisatie vind dat je borstvoeding zou moeten geven en ze voegt daar zelf nog maar eens aan toe dat ze zelf tot vier jaar heeft gevoed en haar kinderen nog nooit verkouden zijn geweest. En je dus eerder in jaren zou moeten denken dan in weken. “Het is het allerbeste wat je als moeder voor je kind kan doen. Die poeder rommel, die geven ze maar lekker aan de kalfjes.” Ok. Haal adem. Tel tot tien. Hiervoor ben ik niet gekomen. Ik heb keurig gewacht tot de koffie pauze. Ben even ‘naar het toilet’ gegaan. En niet meer terug gekomen.

Die vierde dag na mijn bevalling heb ik er voor gekozen om over te gaan op kunstvoeding. Ik zag het gewoon niet zitten om om de zoveel uur te kolven en daar tussendoor haar voedingen te geven. Ik wilde quality time met m’n meisje. Ik wilde naar buiten, leuke dingen doen. Genieten van onze korte tijd samen voordat ik weer aan het werk moest. Genieten zonder steeds te moeten ‘aankoppelen’ aan een apparaat. Een bewuste keuze. En ik ben er een leukere moeder door.

Maar zeker niet zonder schuldgevoelens. Want open de website van Nutricia en een pop-up verteld je dat het beter is om borstvoeding te geven. Vier keer staat het geschreven achter op een pak Nutrilon. Dan is er nog de “Oh? Dus je WIL gewoon geen borstvoeding geven?” van de verloskundige. En laat ik maar niet beginnen over de vernietigende meningen van andere op de forums en in de wandelgangen. Ik ben er de eerste dagen na mijn beslissing zwetend van wakker geworden. Ik vond mezelf een egoïstische moeder die koos voor zichzelf in plaats van het welzijn van haar kind. Gelukkig kon ik dit bij daglicht relativeren en stond, en sta, ik achter mijn beslissing.

Borstvoeding-maffia. Zo voelt het. Waarom is het zo zwart-wit. Waarom geeft de maatschappij je het gevoel een slechte moeder te zijn wanneer je kiest voor de fles?

Al leg je je kind aan tot hij of zij 18 is, het maakt mij echt niet uit. Kolf tot je er bij neer valt. Doe het. En doe het met volle overtuiging. Mij lukte het niet. Niet dit keer. Daarom lurkt Kate lekker aan de fles. En, in goede gezondheid.

Ik zeg proost.

De mama van Kate