Vandaag ben ik tante geworden van de mooie Eleanor. Mijn stoere zus is moeder geworden van haar derde kindje en ik daarmee voor de derde keer tante. 

Het is het beste wat er is, tante zijn. Zo bijzonder om je zusje moeder te zien worden, en dan die kleine wondertjes. Ik weet nog zo goed dat mijn eerste nichtje werd geboren. Zo trots. We hebben een ontzettend hecht gezin. Papa, mama en wij vieren. Musketiers. We spreken elkaar bijna elke dag, en we gaan voor elkaar door het vuur. Kom aan een van ons, en je hebt ons alle vier. En nu kwam daar zomaar nog een persoontje bij. En niet zomaar een persoontje, nee, het mooiste, liefste en grappigste meisje van de wereld. Ik ontplofte zowat van trots. Zelden heb ik zoveel liefde gevoeld. En ik kon me lange tijd ook niet voorstellen meer te kunnen houden van een kind dan van m’n lieve nichtje. Een paar jaar later kwam daar mijn neefje bij. Nog zo’n mooierd. Bijzonder, lief en grappig op zijn geheel eigen en unieke manier. Wat een rijkdom. 

Terwijl ik zwanger was van Kate veraste mijn zusje me met de woorden ‘Je wilde toch altijd al een keer samen zwanger zijn?’ Ja! En nu, veertien weken nadat mijn eigen meisje geboren is ben ik wederom tante geworden. Wat een mooi kindje. En wat een geweldig mooie dag. 

En toch was het vandaag bitterzoet. Want al dit moois, mijn prachtige familie, mijn trots en nu mijn nieuwe nichtje, het bevind zich hier 7000 kilometer te ver vandaan. Tien uur te lang vliegen. En bijna een maandsalaris te duur. De hele familie woont in de Verenigde Staten. 

Bij de eerste twee kindjes van mijn zus was ik er binnen een week. Om ze te knuffelen, vast te houden en alvast een beetje te leren kennen. En die paar dagen wachten voordat ik vertrok duurde me eigenlijk al te lang. En nu lukt het me niet. Net zo min als dat het mijn zusje lukte om in december hier te zijn. Het zit er gewoonweg niet in. En dat is ontzettend hard.

En natuurlijk is er FaceTime. Het is ontzettend bijzonder om op deze manier te communiceren. Om te kunnen kletsen met de kinderen en ze te ‘zien’ opgroeien. Maar we kunnen niet knuffelen. Niet vasthouden. Het klopt niet. Het is gewoon onverteerbaar dat je niet op kraamvisite kan bij je eigen zus. In augustus hopen we wel weer die kant op te gaan. We hebben elkaar dan ruim een jaar niet gezien. Kate is dan 8 maanden. En de lieve Eleanor 5. Niet minder mooi, en niet minder lief. Maar wel minder klein. En het duurt nog zo ongelooflijk lang. 

De tranen vloeide rijkelijk vandaag. Van geluk. En trots. Maar ook een beetje van verdriet.

Ik mis je zusje,

De mama van Kate