Ik mis hem. Soms. Om hem bij me te hebben. Om tegen te kletsen. Vast te houden. Om over te dromen. Ik heb het over mijn buik. Ik mis af en toe best mijn dikke baby buik. 

Gisteren hebben we de babyshower van een collega gevierd op het werk. Taart met blauwe muisjes, een hoop cadeaus en lekker met zijn allen tutten rond die dikke buik. Ik ben er eigenlijk een beetje jaloers op. Ik heb zo intens genoten van mijn zwangerschap, dat ik dat gevoel soms best mis. Gelukkig had ik weinig kwalen. In ieder geval geen ernstige. Ok, de eerste 17 weken misselijk, kon niet eens denken aan warm eten. Boodschappen doen was een complete crime. En door bekken instabiliteit moest ik helaas met 27 weken stoppen met werken omdat werken met de kinderen simpelweg niet meer ging. Maar dat was thuis goed op te vangen door rust te nemen wanneer ik dat wilde. En misschien heb ik er daarom juist nog wel meer van kunnen genieten. 

 Het krijgen van een kindje was een lang gekoesterde wens. Een jarenlange wens kan ik wel zeggen. Keer op keer leefde ik mee met vriendinnetjes die zwanger werden, kinderen kregen, en daar natuurlijk honderduit over vertelde. Maar altijd met gezonde jaloezie. Ik wilde het ook zo graag. Lange tijd was het, door de gezondheid en erfelijke belasting van de papa van Kate, niet duidelijk of wij überhaupt kinderen konden krijgen en als het dan al kon, hoe. Dus het stoppen met de pil, en de uiteindelijke positieve test was een waar cadeautje.

Ik vond het heerlijk om mezelf te zien uitbuiken. Grappig hoe ik elke maand dacht dat ik echt niet groter kon worden…En dat elke maand weer bleek dat, jawel, er toch nog ruimte was om te groeien. De eerste kleine bewegingen, en hoe dat langzaam veranderde in een ware karate-kid (Kate was zo ongelooflijk druk daarbinnen!) Ik heb er intens van genoten.

En hoewel de meeste mama’s blij zijn om eindelijk van dat gesleep en gewaggel af te zijn, ik zag op tegen het afscheid. Die roze wolk? Ik zat er negen maanden lang gewoon boven op. 

Maar ja, je kan niet eeuwig rond hobbelen met die dikke toeter, en je krijgt er natuurlijk ook wel weer wat leuks voor terug. Maar wanneer ik zo’n buikje langs zie schuiven kijk ik toch even met weemoed terug op de zwangerschap. 

Wie weet mag ik er ooit nog eens van genieten. Kijk er vast naar uit!

De mama van Kate