Vandaag precies een jaar geleden deed ik vroeg in de morgen een zwangerschapstest. Nog voor de wekker. Doodse stilte in huis. Dat afschuwelijk spannende moment. Hart in de keel, en dan wachten.

Al jaren, misschien eigenlijk al wel mijn hele leven droom ik van een kindje. Maar de weg er naartoe was lang en niet zonder obstakels.

We hadden het er al vaker over gehad. Ik misschien iets vaker dan hij. Onder het eten, voor het slapen gaan, lopend door de Efteling en tijdens de vakantie. Maar er kwam meer bij kijken dan alleen sparen en stoppen met de pil. 

De papa van Kate heeft namelijk ader vernauwing. En hij is hart patiënt. Erfelijk belast. En dus was het lang onzeker of we op een normale manier gezonde kinderen konden krijgen. Eindeloos veel onderzoeken gingen er aan vooraf om te bepalen of het kon. En ik woonde in die tijd zo een beetje op Google. Uitzoeken wat de mogelijkheden zouden kunnen zijn, en hoe alles werkt. Na elke afspraak weer zoeken. Eindeloos. Van ivf tot gender bepaling. Alles heeft de revue gepasseerd. Een lastige tijd. Want het duurde lang. En het voelde alsof iedereen in die tijd maar ongecompliceerd zwanger werd. Alsof het besmettelijk was. En dat was soms wel eens moeilijk. Want hoe blij ik ook was voor iedereen, en hoe veel ik het iedereen gunde, ik gunde het mezelf eigenlijk nog het meest.

Maar de medische wetenschap staat voor niets. En uiteindelijk konden we met medicijnen  de overdraagbaarheid terugdringen tot een absoluut minimum, en stond niets ons in de weg om het grote avontuur aan te gaan.

De eerste week van januari stopte ik met de pil, en twee maanden later was het al raak. Ongelooflijk snel, want ik had er serieus rekening mee gehouden dat het best even kon duren. Ik was tenslotte geen eenentwintig meer. Helaas liep het na zes weken uit op een miskraam. Balen. Maar nog steeds vol goede moed.

Toen ik vervolgens op 7 april weer met een test in mijn hand stond had ik lage verwachtingen. Het was precies een maand later, en waarschijnlijk was mijn cyclus nog van slag dus zou de test nu niks weergeven. Maar niets was minder waar. De spanning werd beloond met het allermooiste rode streepje ooit. Weer zwanger. 

Hierna volgde nog zeven(!) testen om het absoluut zeker te weten, en dan nog duurde het weken voordat we het echt durfte te geloven. Vooral de eerste zes waren nu natuurlijk spannend. Zal het nu wel blijven zitten? Steeds naar het toilet om te checken. Ja, alles nog goed. Week vier, week vijf, week zes en uiteindelijk gelukkig week zeven. 

Een jaar geleden al weer. Voor dag en dauw en met trillende handjes in de badkamer. En vandaag, ook voor dag en dauw trouwens, heerlijk wakker worden en spelen op bed met onze Kate. 

A lot can happen in a year,

De mama van Kate