Nou, ik heb het voor elkaar hoor. Ik heb mijn kind mishandeld.

Kate is nog steeds druk aan het omrollen. Het gaat steeds beter, maar ja, soms lukt het nog niet helemaal. Geeft niet, ik help haar af en toe een handje mee. Zo ook vandaag, toen ik haar een klein kontje gaf om door te rollen. Klein kontje, groot effect. Ze rolde zo met haar hoofd tegen de zijkant van de box. Hierop volgde direct het aller- aller- allerzieligste huiltje ooit. En het was mijn schuld.

Had ze het nou zelf gedaan, dan had ik nog de bekende “Tja, zo leert ze hè” er in kunnen gooien. Of liefkozend kunnen troosten met een “Dat moet je ook niet doen, gekkie” Maar nee. Ik heb het gedaan. Mama heeft je pijn gedaan. Dom, dom, dom. Oh god. Ik ben de slechtste moeder ooit.

Niet echt natuurlijk. Dat weet ik ook wel. Maar het snikken ging door merg en been. En dat ik daar dan verantwoordelijk voor was liet me niet onberoerd. Mijn mooie lieve baby, en nu heb ik haar stuk gemaakt.

Op mijn werk komen geregeld botsingen en ongelukken voor. Baby’s die beginnen met staan en lopen, zich optrekken aan stoeltjes en omvallen. Grotere kinderen die rennen en struikelen. En conflicten tussen twee kinderen die worden opgelost met slaan of soms bijten. Allemaal niet heel ernstig, maar het moet toch altijd weer verteld worden aan de ouders, en dat is nooit leuk. Niemand hoort tenslotte graag dat het kleintje zich zeer heeft gedaan of verdrietig is geweest. Maar het is onvermijdelijk. We zitten er boven op, maar het gebeurt. Lang leven de vallen-en-stoten-crème, de Jip&Janneke pleisters en de kus en knuffel van de juf. Het verdriet is gelukkig nooit voor lang.

Maar ook thuis bij de kinderen gaat niet altijd alles goed. Een blauw oog, omdat het broertje boos was en een joystick gooide. Een geschaafde kin omdat ze misstapte bij de stoeprand. En toch ook een hoop ‘Hoe kan ik dat nou laten gebeuren’-momentjes van papa en mama.

Heel gewoon en alledaags dus allemaal. Ongelukjes gebeuren, en van vallen en opstaan leren ze. Maar dat ik dan straks mijn Kate kom halen en ze met stukke knietjes op me staat te wachten…Ik moet er nog even niet aan denken. Je houd ze toch het liefst heel. Zo mooi en fijn als nu, ongekwetst en ongedeerd. Maar tegelijk hoop je wel dat ze zich niet laat afremmen. Dat ze onbevangen het avontuur aangaat. In bomen klimt, kuilen graaft en hutten bouwt. Tja, en dat ze dan niet helemaal ongeschonden uit de strijd komt, je kan ze nu eenmaal niet altijd beschermen. Al zou ik best kunnen proberen wat minder onhandig te zijn. Ach ja.

Kate stootte haar hoofd, ze was even verdrietig, kon snel weer lachen en je ziet er gelukkig niks van. Maar dit is pas het begin. Het begin van de blauwe plekken, bulten, beten, tanden door de lip en schaafwonden. Het begin van pruillippen en krokodillentranen.

En wederom een les in loslaten voor mama.

De mama van Kate