Moedergevoel. Lastig uit te leggen. Het is een instinct. Een oer-talent.

Het non-verbale lijntje met je kind. Dat stemmetje in je hoofd wat precies weet wat het wil voor de kleine, en de storm in je hart als je naar haar kijkt.

Maar het laat zich niet makkelijk verklaren. Het is niet uit te leggen. En dan is het gevoel ook nog eens voor elke mama anders.

Zo hoor ik mij vaak uitleggen aan de papa van Kate wanneer ik iets niet wil of fijn vind: ‘Ik weet het niet, het is gewoon een gevoel…’. Hij snapt dat niet. Hij denkt praktisch en nuchter. Ik niet. Ik denk in ‘omdat ik dat zo voel’ en ‘gewoon omdat ik dat vind’. Lekker rationeel.

Zo vond ik het heel moeilijk toen hij vertelde dat er de kans was dat hij op woensdag toch vaker zou moeten werken. En dat ze dan naar de schoonouders zou gaan. Maar naast twee crèches (we hebben op één dag nog geen plek, dus gaat ze tijdelijk naar een tweede crèche) vond ik nog een opvang plek gewoon niet fijn. En dan zou ze ook nog, voor de goede orde, om en om naar de verschillende schoonouders gaan. In mijn hoofd werd Kate de hele week non-stop heen en weer geslingerd tussen opa’s, oma’s, juffen en hier en daar mijzelf. Mijn moedergevoel sloeg op tilt. En het probleem werd in mijn hoofd vele male groter dan het in werkelijkheid was. Hiervoor heb ik geen kindje genomen. Dit is niet goed voor haar. Ik wil het gewoon niet. Dan neem ik wel al mijn vakantiedagen op. En hij begreep er niks van. ‘Ik weet het ook niet, het is gewoon een gevoel…’.

Achteraf niets aan de hand natuurlijk. Het is helemaal niet elke week, en ik heb ook echt totaal niets tegen mijn schoonouders. Ze heeft het daar prima en ze geniet volop als ze er een dagje speelt. Dit wist papa natuurlijk allang, maar in mijn hoofd kookte alles over. Ik heb er weken slecht van geslapen, en ik kon het niet uitleggen.

Moedergevoel zit hem ook in kleine dingen. We weten (meestal) precies wat ze nodig hebben en waarom. Seintje ‘honger’, seintje ‘moe’, seintje ‘even lekker knuffelen’. Wij mama’s volgen het allemaal. Vertrouwen er vaak blind op. Maar we vinden er vooral van alles van als het gevoel van andere mama’s iets anders zegt.

De keuzes die we maken voor onze kinderen worden heftig bekritiseerd. Meestal niet hardop of heel direct. Maar mooi verpakt in een advies of een ‘Nou, ik las laatst…’

Vast voedsel met vier maanden? Dat is niet goed hoor, je ‘moet’ echt wachten tot zes. Regelmaat is heel belangrijk! Nee hoor, je moet ze hun eigen ritme laten volgen. Bij mij werkte dit het allerbeste. Bij ons gaat het zo en dat gaat altijd goed. Gaat de jouwe drie dagen naar de crèche??  Bij mij blijven ze thuis, ik las laatst dat binding met de ouders het eerste jaar heel belangrijk is. De onze gaan juist naar de crèche, heel belangrijk voor hun sociale ontwikkeling. Volgens mij heeft ze trek. Oh ze kwijlt, tandjes! Wij hebben er dit en dat voor gekocht, moet je ook doen. Neem je haar overal mee naar toe? Wees maar voorzichtig dat je haar niet overprikkeld. Moet ze niet al lang naar bed? Ze houd er niets aan over als ze langer opblijft hoor.

Het blijft lastig. Moedergevoelens. En moeder-ervaringen. Je kan er eindeloos over discussiëren en sparren. We vinden alles wat we doen het beste voor ons kind. Omdat het zo voelt, en omdat dat gevoel zo enorm sterk is. En wanneer iemand het toch anders doet maakt het ons onzeker. Über menselijk. Je eigen weg gaan, maar toch blijven zoeken naar een bevestiging.

Mijn moedergevoel zegt dat ik het best heel redelijk doe. Ze groeit goed, ze is gezond, ze is altijd blij en ik als moeder gelukkig ook. We volgen onze eigen route en wijken soms wat van het pad. Maar dat maakt het ons avontuur.

Ik hoor Kate pruttelen. Dit huiltje ken ik. Ga haar maar even op pakken uit de box. Volgens mij wil ze een knuffel, en dan lekker naar bed.

Lang leve het moedergevoel.

De mama van Kate