Vandaag werd mij in een enquete gevraagd hoe de opvoeding van mijn kind zou gaan verschillen met mijn eigen opvoeding. Ik hoefde er niet lang over na te denken. Niet.

Ik ben nuchter en eerlijk opgevoed. We leerde respect voor onszelf, voor elkaar, en respect voor anderen. Je bent bijzonder zoals je bent. En het heeft geen zin je anders of beter voor te doen. Doe maar gewoon normaal. Dat we hierdoor af en toe een beetje uit de toom vielen en moeilijk in een hokje te plaatsen waren namen we voor lief. Zo zijn we nu eenmaal. En met trots.

Mijn ouders leerde ons eigen keuzes te maken. Je kan worden wat je wilt als je er maar je best voor doet. En wij werden allemaal profvoetballer, zangeres, piloot of dolfijntrainer. En volgende week wat anders. Of je nu mavo deed of vwo. Het deed er niet toe. De weg was misschien langer, en meer ingewikkeld, maar niets was onmogelijk. Mijn ouders probeerde ons ongelooflijk te motiveren om het beste uit onszelf te halen. Dat we alle vier geen studiebollen zijn zal het af en toe best een uitdaging hebben gemaakt.

We zijn niet streng opgevoed. We kregen veel vrijheid. Daar moest je wel verstandig mee omgaan, anders waren er natuurlijk wel consequenties. Als we uit gingen kregen we bijvoorbeeld geen tijd mee om thuis te komen. Zolang we niet alleen naar huis fietsten deed het er niet toe hoe laat het was. Maar wat er ook gebeurde, je stond wel de volgende ochtend op het hockeyveld. Kater of niet. Want je speelt een teamsport en je laat elkaar niet in de steek. Zo leerde we zelfstandigheid en verantwoordelijkheidsgevoel.

Er was thuis altijd muziek. Geen conservatorium praktijken. Geen piano lessen of viool. Nee, Eros Ramazotti schalde zondags heel hard door de huiskamer. Of Rick Ashley. En mijn zus en ik ‘zongen’ de Spice Girls tussen de schuifdeuren. Ik heb jarenlang gedacht dat ik kon blokfluiten, simpelweg door er doorheen te zingen, en mijn zusje ‘speelde’ een tijdje drums, toen ze, ik denk in een moment van verstandsverbijstering, een drumstel kreeg voor haar verjaardag. Duizend keer optreden voor papa en mama. En voor opa en oma. Want die waren er elke dag.

Er waren ook altijd dieren. In de buurt. Eendjes voeren, herten kijken. Dierentuin abonnementen en park bezoeken. Maar thuis net zo. Boontje, de hond die de buurtkinderen aanviel en mede daardoor niet erg lang is gebleven. Flappie 1, die binnen alle snoeren door knaagde en buiten het gaas van zijn hok, en zo de vrijheid vond. Flappie 2, die jaren lang met veel plezier bij ons heeft gewoond, maar uiteindelijk door een onverlaat gestolen werd (overigens niet met kerst). De wandelende takken die eerst heel leuk waren, en toen heel eng, zodat ik ze niet meer durfde te voeren. De goudvissen (allemaal Jip&Janneke). En de lieve hond Huck. Er waren altijd beesten om ons heen.

Ach ja vroeger. Buiten spelen. Touwtje springen. Stoepkrijt. De fietsen naast het huis. De glijbaan achter in de tuin (en een enkele keer in de heg…). Alleen op de fiets naar school. Je zakgeld uitgeven in het dorp. Roze vloerbedekking in mijn kamer. Klein eigen domein. Barbie camper. Stereo. Vriendjes in de buurt. Verzorgpony’s. Hockeytraining. Vrijdagavond later opblijven. En cadeaus op bed wanneer je jarig was.

In mijn jeugd scheen altijd de zon. Het was altijd zomer behalve als we gingen schaatsen. Dan was het de allermooiste witte winter. Slecht weer bestond niet. Of het was zo slecht dat het ‘echt film-kijk-weer’ was, en zo werd het toch weer mooi.

Het is natuurlijk een geromantiseerd beeld. Ik herinner me vooral de mooie dingen. Maar er was ook genoeg gerommel hoor. Regen. Kapotte knieën. Ruzie omdat je zusje je dagboek had gelezen. Jaloezie wanneer er iemand jarig was en heel veel kado’s kreeg. “Hij mag niet aan mijn spullen komen!” en “zij heeft mij geslagen!” Maar het heeft ons gemaakt tot wie we zijn. Vier sterke individuen, maar nog sterker met zijn vieren samen, hoe ver we nu ook uit elkaar wonen.

Ik wil Kate hetzelfde bieden. Veiligheid. Vrijheid. Humor. Kopjes thee na school. Opa’s en oma’s. Honden, poezen, cavia’s. Optreden tussen de schuifdeur. Een heleboel muziek. Misschien niet perse Eros of Rick, nou ja, misschien ook gewoon wel. Een gevoel van thuis en familie.

Maar bovenal trots. Trots op wie je bent en waar je vandaan komt.

Vandaag werd mij in een enquete gevraagd hoe de opvoeding van mijn kind zou gaan verschillen met mijn eigen opvoeding. Ik hoefde er niet lang over na te denken. Niet.

De mama van Kate