Hou oud is ze? Vijf maanden? Oh, daar heb je je handen zeker wel vol aan! Ehm, nee. Eigenlijk niet.

Ik kan er niks aan doen. Ik heb gewoon niets te klagen. Niets aan te merken. Ze is gewoon easy-going. Altijd vrolijk, vriendelijk  en tevreden. Ze doet het goed, thuis en op de crèche. Een makkelijk kind dus. 

Ook ik voel me goed. Al vrij snel na de bevalling was ik op de been. Nooit heb ik dat moment gehad van ‘waar zijn we aan begonnen!’. Nooit een gevoel gehad van overweldiging. Heimwee naar ons leven voor Kate. Of last van die tergende slapeloosheid. Alles onder controle. Vanaf het moment dat we thuiskwamen. Er is ook weinig echt veranderd sinds ze er is. Ok, ’s avonds afspreken is wat lastiger. De papa van Kate werkt vooral in de avonduren, dus er moet nu oppas komen als mama de hort op wil. Buiten dat geen restricties.

Ik neem haar overal mee naar toe. Op visite, uit lunchen, zelfs naar paleis het Loo. Ze kan zichzelf heerlijk vermaken. Het liefst liggend  en spelend op de bank of ik de wagen. Beetje kijken, beetje draaien. Kirren en lachen. Het liefst met publiek. Want ze flirt graag.

Het mooiste kado zijn denk ik de nachten. De eerste weken na de geboorte kwam ze ’s nacht nog voor een flesje. Afhankelijk van hoe we uitkwamen met het ritme kwam ze een of twee keer. Vermoeiend? Mwah. Ik had alle spulletjes naast het bed, thermoskan, afgemeten melkpoeder, flesjes. Zo kon ik, vaak in het pikkedonker, een flesje maken, Kate voeden en weer terug in haar wiegje leggen. Al met al misschien een kwartiertje wakker. Al vrij snel sliep ze in haar eigen kamertje en sliep ze lekker door. Nu nog. Ze gaat rond zeven uur naar bed, ik geef haar voor ik zelf ga slapen een flesje, en ze slaapt door tot zeven uur. En soms later. De echte slapeloze nachten zijn op een hand te tellen. Pure luxe.

Het is wel een valkuil. Zo’n makkelijk meisje. Want soms sta ik niet stil bij haar belevingswereld en ga ik over de schreef. Het kan iets heel simpels zijn, ergens binnenkomen bijvoorbeeld. Totale paniek. Compleet overprikkeld en ontroostbaar. Goed in de gaten houden dus, dat kleine hoofdje. Makkelijk of niet, genoeg is genoeg. Maar dat geeft ze (meer dan) duidelijk aan.

Ik voel me ook wel eens schuldig hoor. Als ik verhalen hoor van vriendinnetjes of ouders op mijn werk. Wanneer kinderen niet willen slapen, niet willen eten, niet alleen willen spelen. Kindjes met gezondheidsproblemen.  Papa’s en mama’s met donkere wallen, soms de wanhoop nabij. En ik kan medeleven tonen, maar niet putten uit eigen ervaring. Heb soms ook het idee dat mensen denken ‘het zal wel, alles zo ideaal…’ Tja, sorry, we pakken genoeg tegenslagen op andere vlakken denk ik, dit gaat ons goed af.

Waar het hem in zit? Karakter waarschijnlijk. Het is wie ze is. Daarnaast zijn we zelf ook erg relaxed. We schieten niet zo snel in de stress. Ook karakter. En we zullen elkaar daar ongetwijfeld in voeden. Wij haar met onze rust, en zij ons met haar tevredenheid. 

Is dit de goden verzoeken? Opscheppen over hoe goed het allemaal gaat? Slecht karma misschien? Ach, het zal allemaal wel. Ik prijs me gelukkig. Wie weet wat de toekomst brengt. Krijgen we straks een heftige eenkennigheidfase, peuterpuberteit en andere dwarsigheden. Wie zal het zeggen. Voor alsnog kunnen we heerlijk ongedwongen van alles genieten. En dat doen we dan ook met volle overtuiging.

Fijn weekend!

De mama van Kate