En weer sta ik al mijn spullen bij elkaar te zoeken. Alles terug in dozen. Daar gaan we weer. Weer verhuizen.

De verlenging die we hoopte te krijgen op de huur van ons leen huis gaat helaas niet door. 5 juni wordt ons eigen huis opgeleverd, 6 juni moeten we uit ons tijdelijke thuis. Maar ja, opgeleverd, dat wil zeggen, de Bob de Bouwers pakken hun spullen op, en het is weer van ons. Helaas betekent dit niet dat ons bedje gespreid is en we weer thuis kunnen wonen. Nog lang niet. Het beton moet drogen, en de beneden verdieping helemaal opnieuw opgebouwd. Geen ideale verblijfplaats voor een mens, en zeker niet voor kleine mensjes. Niet meer wonen op een bouwplaats. En dus hebben we besloten een aantal weken bij de schoonouders in te trekken. 

Ik zie er als een huis tegen op. Niet dat het er niet gezellig is. In tegendeel. Maar nu moeten we weer ergens anders settelen. Weer slaapt Kate in een andere kamer en de oude hond op een ander plekje. Weer de koffers inpakken om daar uit te pakken en over een paar weken weer in te pakken. En ik verlang zo ontzettend naar thuis. Wanneer ik er nu rondloop voel ik zoveel weemoed dat ik er vandaag nog naar terug zou gaan. Maar dat zou zo’n beetje het allerslechtste idee ooit zijn. Op dit moment ‘zweeft’ ons huis namelijk. 

 
Er zit gelukkig schot in. De palen zijn geperst, nu wordt alles afgewerkt en kan er binnenkort beton gestort worden. En dan gaat het stukje bij beetje weer lijken op een huis. Een woonhuis. Mijn woonhuis. Ik tel de dagen af alsof het bijna kerstmis is.

Maar zo komt het dus dat we wederom tussen de verhuisdozen leven. Alles maar weer inpakken. Sorteren en verdelen. Het ene deel alvast terug naar huis, het andere deel weer mee naar ons volgende adres. Stadsnomaden.

Er zitten natuurlijk ook wel pluspunten aan. Niet meer met de hond in de lift, niet meer met de hand afwassen, een fijne tuin, gezelligheid en reuring in huis. Geen blauwe zone voor de auto (ik loop serieus elke twee uur naar beneden om die schijf een draai te geven…) Dus het is zeker geen straf. En we maken er natuurlijk het allerbeste van. 

Twee weken nog dan trekken we hier de deur weer dicht. Een stukje verder in ons verbouw avontuur. En gelukkig ook een stukje dichter bij huis.

De mama van Kate