Ik liet het van de week al doorschemeren. Het zou niet lang meer duren of Kate groeide uit de reiswieg. Behalve dat ze veel te lang werd, zeker als ze (zoals altijd) op haar buik lag te slapen, ze wilde gewoon meer zien van de wereld. In de winkel, in het bos, waar we ook gingen lag ze te mopperen, en eenmaal op mijn arm was het goed. Lekker rondkijken, zelf zien waar alle geluiden vandaan komen, en natuurlijk schaamteloos flirten met alle voorbijgangers.

Vanmorgen was dan het moment. Onder het mom van ‘we proberen het even uit’ de wagen omgezet. Resultaat: groot succes. Tot mijn schrik. Geen weg terug. 

Dat is toch wel even omschakelen. Gevalletje loslaten. Kleine meisjes worden (te snel) groot.

Nadat we terug kwamen van het eerste officiële rondje met de ‘nieuwe’ wagen plofte ik lekker met haar op de bank. Flesje, kroelen, gek doen. Wanneer ze mijn vinger te pakken krijgt verdwijnt deze meteen in haar mond. Hap. Hé….Nog een keer voelen. Twijfel. Nog een keer. Ja hoor, tandje nummer één. Mijlpaal nummer twee. 

Het gaat zo hard. De mijlpalen vliegen je om de oren. Steeds wijzer, steeds bijdehanter. Ze wil van alles. En ze wil van alles niet. Op je rug liggen is voor watjes, en dus draait ze nu overal. In bed, in bad, op schoot. Ze wil alles hebben wat ze ziet. Ook mijn glas. Niet meer veilig. Ze eet fruit, brood, groente. En nu zit de dan ook ineens in de grote wagen. Zes maanden al. Of pas. Ik ben super trots op wat ze allemaal al kan en tegelijk mis ik haar klein zijn. 

De rest van de middag zijn we lekker samen op pad geweest. Even naar ons huis, boodschapjes, kopje koffie bij mijn oma. Kate hobbelt vrolijk mee. Knagend aan een broodkorstje zingt ze tevreden. 

Mamamamamam. Hé…Dat hoorde ik. Mamamamamam. Zou het? Het klinkt in ieder geval als muziek in mijn oren. En, als een mijlpaal in de dop.

De mama van Kate