Dat was het dan. We trekken de deur achter ons dicht. Dag leen-huis. Dag zeven-hoog. Dag house in the sky.

Alles zit weer in dozen en koffers. Mijn leven compact en systematisch ingepakt. Een deel gaat richting thuis, een klein deel verhuist nog één keer met ons mee. Een paar weken logeren we nog ergens anders.

Dag enge schommel-lift. Dag dikke zwarte spin in de box. Dag andermans spullen. Dag andermans foto’s.

Ik kan niet zeggen dat ik me hier erg thuis heb gevoeld. Niet mijn huis. Niet mijn spullen. Nee, niet mijn plek. Maar toch zal ik best wat kleine dingetjes missen. 

De onderbuurman met het hondje Gucci. De bovenbuurman met zijn beperkte piano kennis. De buurman bij wie we aan de schoenen voor de deur zien wanneer hij een date heeft. De buurvrouw met de twee hysterische maar lieve kinderen die ik steeds in een andere staat van chaotisch tegen kom in de lift. De buurman in badjas die elke ochtend zijn krantje haalt (en ik maar hopen dat die badjas niet spontaan open waait).

Tabé allemaal!

Heerlijk. Vanaf vandaag niet meer met de hond in de lift. Niet meer de hele weg met de wagen naar buiten. Slepen met boodschappen en huisvuil. Dag winderig balkon, dag fijn uitzicht op schiphol. Dag blauwe schijf in de auto, dag tram voor de deur. Dag park met je konijntjes. Het ga jullie allemaal goed.

Dag dag.

De mama van Kate