Een paar weken terug zijn we op mijn werk keihard geconfronteerd met de dood, toen de moeder van één van de kinderen op mijn groep plots kwam te overlijden. 

Omdat we het nieuws midden op de dag kregen, en het natuurlijk insloeg als een bom was het moeilijk te verbloemen voor de kinderen dat alle juffies ineens intens verdrietig waren. Lastig. Want je wil aan de ene kant open en eerlijk zijn naar de kinderen toe, vertellen hoe het zit. Uitleggen dat het bij het leven hoort. Maar aan de andere kant zou je ze zo graag beschermen, ze zo lang mogelijk in het ongewisse laten. Ze behoeden voor verdriet en de soms keiharde realiteit. Een kind van drie hoeft tenslotte niet te weten dat het hebben van een papa en mama niet vanzelfsprekend is?

Bij mijn leidinggevende gaf ik meteen aan dat ik het niet zo goed weet. Dat ik dit kindje de allerbeste zorg en steun wil bieden die ik maar kan, maar dat ik niet zeker weet hoe? Wat als ze er over begint? Als ze vragen stelt? En de andere kinderen? Wat als ze het er over heeft met de andere? Ik wil me op de meest pedagogische wijze opstellen, maar hoe? Als ik zelf de antwoorden niet heb, de dood niet kan verklaren en beschrijven, hoe breng ik dat over op die kleintjes? Zoveel vragen, al ben je nog zo pedagogisch onderlegd. 

Het antwoord kwam uiteindelijk van het kindje zelf. “Ik heb geen mama meer hè? Mijn mama is in een doosje. Maar ik heb wel nog een papa.” En ze speelde vrolijk verder. Simpel, waar, eerlijk. 

Ik vind het nog steeds onbeschrijfelijk lastig. Ik ben dolblij dat ze er weer is. Dat ze lekker speelt, haar vriendjes om zich heen heeft en gezegend is met een fantastische bikkel van een vader. Maar ik werk met een steen op mijn maag. Want mijn mama-hart huilt bij het idee dat ze nooit meer geknuffeld zal worden door haar moeder. Dat ze alleen van anderen zal horen wat een mooi en bijzonder mens haar mama was. Haar mama die net zo trots op haar was als ik nu op Kate, maar door een noodlottig ongeval haar kindje niet groot zal zien worden.

Het zal moeten slijten. We vangen het gezin op de beste manier die we kunnen op. We vertellen het de andere kinderen niet persee, maar als het ter sprake komt leggen we het uit. Eventueel met boekjes. Nijntje, of Kikker. Met het kindje zelf praten we er over, over mama, en over dat ze er nu niet meer is. Geen vragen, niets forceren. We luisteren. We bevestigen. We zijn er. En zo pakken we de draad weer op. 

De mama van Kate