Ja hoor. Ik zit op de bank. Mijn eigen bank. En mijn meisje ligt heerlijk te slapen in haar eigen bed, in haar eigen kamer. Halleluja we hebben het gehaald. 120 dagen hebben we gezworven. Eindelijk kunnen we nu weer een gezin zijn. Alleen met zijn drieën. Het klinkt zo vanzelfsprekend, maar wat een rijkdom.  

 Gisteren alles weer ingeladen en overgebracht naar huis. Nu bijna alles uitgepakt. Kleren in de kast. Niet meer leven uit een koffer. Is dat zo erg? Nee. Maar toen we in maart vertokken heb ik ingepakt voor het beginnend voorjaar. Dus je begrijpt dat ik op de zomer, en met name de extreem hete dagen niet echt was voorbereid. Evenmin op alle ontwikkelingen die Kate heeft doorgemaakt de afgelopen vier maanden. Toen we weg gingen, vertrokken we in de reiswieg, met wat kleine speeltjes voor als ze ‘straks gaat grijpen’. Inmiddels tijgert ze met groot gemak door de kamer en staat de reiswieg op zolder. Dat ‘grijpen’ is al weer zo achterhaald.

Vanmorgen pakte ik alle achtergebleven spullen uit, onze kleren, Kate haar speelgoed, het leek wel Sinterklaas. “Oh ja, die hebben we ook nog, wat leuk daar kan ze nu al mee spelen!” Toen we weg gingen leek 6+ ver van ons bed.

Ach het duurde misschien allemaal wat langer dan gepland, maar het resultaat mag er zijn. Het is prachtig geworden. Man, wat is hier hard gewerkt. Nu komt het uitpakken, inrichten, alles weer op z’n plek. Wennen, zoeken, ik ben al twintig keer naar de verkeerde kant van de keuken gelopen waar de vuilnisbak niet meer staat. Maar bovenal ontzettend genieten. Van ons eigen bed, eigen douche, eigen spullen, eigen leven.  

  Vanavond hebben we voor het eerst als gezin aan tafel gegeten. Dat klinkt truttig. Maar het zijn gewoon de kleine dingen die het leven mooi maken. Met zijn drieën aan de broccoli. In je eigen huis. Zo simpel. Zo’n kado.

Wat kan een mens gelukkig zijn.

De mama van kate