Na bijna zeventien uur onderweg zitten we in het treintje naar de aankomsthal. Doodop en gespannen. Eindelijk weer ‘thuis’. Mijn papa, mama, broer en zussen. 

Het treintje stopt, we stappen uit. Nu naar boven. Een voor mijn gevoel wel 500 meter hoge roltrap. En ik weet wat er straks komt. Boven aan die trap, achter het lint. De trap rolt gestaag naar boven. 

We bereiken de top. Zoeken in de menigte. Links, rechts. Ik zie ze niet. Ik hoor iemand roepen. Daar staan ze. Niet huilen, niet huilen. Dikke knuffel. Toch huilen. Een Robert ten Brinkje. De blik. De aanloop. Muziek zwelt aan. De omhelzing. Tranen in de ogen. 

Kate is te moe om blij te zijn. Een schraal lachje, maar ze is op. Lekker naar bed, hopen op een goede nacht. Is ze morgen weer de blije Kate die we zo graag zien.

We zijn er weer. Ik heb jullie gemist.