Het is juli 2001. Ik stap uit het vliegtuig, loop de gate door. Vlinders in m’n buik, nerveus over waar ik terecht zou komen. Aan het einde van de gate staat een gezin op me te wachten. Het komende jaar is dit mijn familie, en is New York state mijn huis. 

Het schooljaar 2001-2002, na mijn eindexamen, heb ik als uitwisselings student door gebracht in Amerika. We gingen er al jaren op vakantie, en wilde er ooit gaan wonen, en ik wilde eerst wel eens weten hoe het was om daar te leven. En zo ging ik als zeventien jarig meisje richting het grote Amerika. Ik leefde een jaar lang in het noorden van de staat New York. Bossen, weilanden, koeien. Best even omschakelen voor dit meisje dat zo gewend was even op haar fiets te springen en Haarlem in te gaan. 

Ik kan onmogelijk in één blog uitleggen hoe dat jaar mij heeft gevormd. Hoe ik mijzelf heb leren kennen. Hoe ik leerde over de Verenigde Staten, zeker in het jaar dat de aanslagen op New York en Washington DC het land voor altijd veranderde. Wat het meest bijblijft is wat ik leerde van het gezin waar ik bij woonde. Hun manier van leven, hun cultuur, en hun on-Nederlandse gastvrijheid. 

Deze mensen hebben een jaar lang hun huis voor mij geopend en hun leven lang hun hart. Als logé kwam ik er binnen en ik ging als dochter weer naar huis. Goed, we praten echt niet elke dag aan de telefoon. En we zien elkaar niet zo vaak als ik zou willen, maar dit zijn wildvreemden uit een totaal ander land die familie zijn geworden. In de eerste jaren nadat ik daar ben geweest ben ik bijna elk jaar terug geweest. Ik kwam terug voor graduation, en was bruidsmeisje op de bruiloft van mijn gastzusje. Een aantal jaar terug kwamen ze met zijn allen naar Amsterdam en twee jaar geleden zijn we er vanuit Atlanta naar toe gereden om het jongste dochtertje van mijn gastzusje te ontmoeten.   

Vandaag zag ik ze weer. Inmiddels dertien jaar nadat ik de gate uitliep om ze te ontmoeten. Met mijn gezinnetje reden we richting Carolina Beach, North Carolina, waar ze op dit moment vakantie vieren. ‘Maar’ zeven uur rijden, en dus, voor Amerikaanse begrippen, te dichtbij om niet af te spreken. Vandaag heen, morgen heerlijk genieten van het strand, en vrijdag weer terug. Ze hebben Kate ontmoet (Oh my god. You’re so cute!) we hebben gelachen, gegeten, herinneringen opgehaald (op één of andere manier zijn het altijd de Smirnoff herinneringen die terug komen…) en alvast genoten van de prachtige omgeving.   

Morgen voetjes in het zand en wie weet even in de zee. Kate’s eerste strand dagje. Even onder de Amerikanen. It’s like really awesome.

De mama van Kate