“A number three meal with a coke and an extra side of fries please.” 

Chic’Fil A. De chicken-only variant van de McDonalds. We staan in de drive thru en ik bestel vanaf de achterbank. Twee raampjes verder krijg ik het zakje overhandigd. “Thanks, have a good one!”  Raampje dicht. “Waar is nou die cola?” vraag ik nog. De papa van Kate haalt zijn schouders op en ik stuif de auto uit naar binnen en eis mijn cola. “We’re so sorry” en “Apologies ma’am”. Trots loop ik met m’n colaatje terug. “Heb je wel een rietje voor mijn cola?” vraagt de papa van Kate. Kortsluiting in mijn hoofd.  Hadden we wel al cola gekregen? “Ja als eerste!” zegt hij. “Je geeft hem me net aan voordat de rest kwam. Ik dacht misschien heb je er twee besteld. “Schaamrood op m’n kaken. “Apologies Ma’am” dreunt nog na. Ik had er maar een besteld, maar kan me niet herinneren dat ik hem heb gekregen.

 Gatenkaas. Mijn hoofd is gewoon gatenkaas. En iedereen zei al dat het ging gebeuren, en ik dacht nog dat valt wel mee. Maar het feit is, dat ik al gatenkaas had voordat ik zwanger werd, en dat dat alleen maar beroerder is geworden. 

Ik weet dat iemand jarig is, maar realiseer me de volgende dag pas dat ik ben vergeten te bellen. Ik laat overal m’n koffie slingeren en koud worden. Ik vergeet te eten. Ik beloof van alles te doen, maar vergeet het vervolgens, en vergeet in sommige gevallen zelfs het me te herinneren dat ik het ben vergeten. Ik weet soms niet meer of ik de hond nou wel of niet eten heb gegeven. En met een labrador is dat lastig, want die kijkt me de hele dag aan met een ‘ik heb al weken niet gegeten’-blik. Maar het aller- aller- allervervelendst is het zoeken naar woorden. Het zwarte gat zodra je halverwege een zin bent. Want je realiseert je dat nooit van te voren. Pas als je bij het desbetreffende woord aankomt is alles leeg. Blanco. Eh…ehm…  Hoe noem je dat nou? Angstvallig omschrijven, zoeken, stotteren. Je ziet het voor je. Hoort de klank. Ziet de leters, maar niets, noppes, nada. Dit geld voor woorden, namen (soms zelfs van collega’s en kinderen), merken, producten in winkels. En geen moeilijke woorden, nee gewoon ‘pen’ of ‘citroen’.

Vrienden met meerdere kinderen vertellen me dat het erger wordt met elke kind. Lieve help, dan weet ik straks mij eigen naam niet meer.

Ik troost mijzelf met het feit dat ik Kate nog nooit vergeten ben. Ik heb nog geen voeding overgeslagen, haar altijd keurig opgehaald van de crèche. Dus wat moederinstinct betreft zit dat wel goed. En dat ik dan af en toe sta te koken en bij het serveren er achter kom dat ik de aardappels ben vergeten, ach ja. Als ik mijn kind ’s ochtends aangekleed en schoon afzet op de crèche, en haar ’s avonds weer met een gevuld buikje en pyjamaatje aan in haar bedje leg heb ik het goed gedaan.

Ik mocht niet meer naar binnen om de cola te betalen van de papa van Kate. Het zou het alleen maar erger maken zei hij. Dus ik heb hem maar opgedronken. Proost. Op het moederschap. Het is tenslotte best een uitdaging. Laten we dat niet vergeten.

De mama van Kate