Wat ik het ergst vind aan Schiphol? Aankomen en teruglopen richting bagage, terwijl er op het zelfde moment een stroom mensen zich de andere kant op begeeft. Zij die nog gaan. En als ik dan half gaar uit het vliegtuig stap, na een nacht overgeslagen te hebben, met m’n haar ontploft en m’n mascara halverwege mijn kin, nou ja, laten we zeggen, ik kan daar gewoon niet zo heel goed tegen.

Ik kan slecht afscheid nemen van vakantie. Dat was vroeger al zo. Al heimwee terug voordat we weg waren. Het vooruitzicht van weer naar school moeten, dagelijkse beslommeringen. Wanneer we stonden te wachten bij de gate fluisterde we ‘ssst Nederlanders!’ wanneer we de eerste medeburgers tegenkwamen. Alsof dat dan echt het einde van de reis betekende. Mijn zussen en ik bleven dan overdreven Engels praten, we hoorde er nog even niet bij.  

 Dat het afscheid van vakantie in ons geval toch ook altijd weer gepaard gaat met afscheid van de familie maakt het allemaal niet makkelijker. Groot verdriet, toch weer, niet weten wanneer je elkaar weer ziet, laat staan wanneer je weer met zijn allen compleet bent. De kleintjes van mijn zusje die ik weer groter zie groeien op de computer, en de kleine Kate die haar familie ook weer terug ziet op een schermpje. Dat vreselijke gedag zeggen. Nichtje overstuur, zusje verdrietig. Mijn ouders kun je opvegen. We doen dit al acht jaar, makkelijker wordt het niet. Eerder lastiger. Het hakt er elke keer weer keihard in.

De dag van thuiskomst is voor mij dan ook een baaldag. Ik vind alles even stom. Stomme platte land. Stomme Schiphol. Stomme douane. Stomme mensen. Stomme Albert Heijn. Daar is alles even zo veel beter, en hier deugd vandaag even helemaal niks. Even acclimatiseren. 

We zijn er. Staan aan de gate. En ik mag helemaal niet klagen. Kate heeft zeven uur achter elkaar geslapen. Om vervolgens met de grootste glimlach wakker te worden. Tot grote verbazing van de passagiers om ons heen. Op de eerste vlucht is ze zelfs benoemd tot ‘cutest passenger’ door de crew. Uitgenodigd in de cockpit kreeg ze haar ‘wings’ opgespeld. Mooi compliment. Kleine wereldreiziger.  

 Nu worstelen we ons door de korte broeken en zonnehoedjes die het nog te goed hebben. We noemen het maar gezonde jaloezie. Bagage van de band plukken, hond ophalen en naar huis. Morgen weer aan het werk. Geen kopjes koffie meer op de veranda, maar gewoon een senseo’tje op de bank. En misschien stiekem vast zoeken naar tickets voor een volgende keer…

De mama van Kate