Ik staar naar de tv. RTL Nieuws. Half acht. Weer die foto. Dat rode shirtje. Gezichtje in het zand. Een traan rolt langs m’n wang.

Dan Boedapest. Ik zie een gezin. Papa, mama, baby. In een bomvolle trein, ze willen naar Duitsland. Maar de trein stopte te snel. Vlakbij een kamp. Een -kamp-! Het gezin stort zich uit pure wanhoop op het spoor, de vader slaat zijn armen om zijn gezin. “Hier is een baby! En hier is ook een baby!” gilt hij. Hij wijst naar de buik van zijn vrouw. Mijn grootste zorg tijdens mijn zwangerschap? Of ik ziek zou worden van dat ene softijsje. Deze mensen liggen op een spoorlijn. Ze hebben niets anders dan elkaar. Ik zit inmiddels te huilen.

Katja Herbers verteld vanavond in RTL Late Night over wat ze heeft gezien op Lesbos de afgelopen dagen. Ze heeft er geholpen, mensen gesproken. Dit zijn geen arme sloebers verteld ze. Geen ‘gelukszoekers’. Dit zijn artsen, ingenieurs, mensen zoals jij en ik. Hoogopgeleiden, middenstanders. Mensen die een paar jaar terug een leven hadden. Een huis. Maar het inmiddels zo slecht hebben, en leven in een dusdanig gevaarlijke situatie, dat met je hele gezin de zee oversteken met nog dertig man in een rubberbootje, de oplossing lijkt. Net als met 71 personen achterin een vrachtwagen te stappen.

Auw. Is dit wie we zijn? De wereld waarin we leven. Ik verafschuw de beelden van rijen politieagenten die de massa tegenhouden. Deze mensen leven in pure angst. En wij behandelen ze als een probleem. “De vluchtelingen” Maar ik heb ook de wijsheid niet in pacht. Wat moet ik dan doen? Geld storten? Spullen sturen? Voor ze koken of ze in huis nemen? Wat helpt het? Wat helpt dat die mensen in die gammele bootjes?

Ik zet de tv uit. Genoeg. Even genoeg. Geen ontkenning. Ik negeer het niet, maar zet het even stop. Wetende dat de stroom mensen maar door en door gaat. Maar wat moet ik dan… Ik zie dat kleine mannetje liggen en ik denk aan Kate. De angst om haar te verliezen. Ik voel de wanhoop van de vader die zijn gezin na het kapseizen van de boot nog even vast hield. Zijn vrouw en kinderen, maar nu alleen naar huis moet. Weg droom, weg familie, en terug naar niets. Ik kan niet anders dan hopen dat dit ons nooit overkomt, maar als het wel zo zou zijn, zou het dan niet fijn zijn als een ander je gewoon in zijn hart zou sluiten? 

Den Haag. Wordt eens wakker. Zet stappen. Maak meters. Help. 

De mama van Kate.