Dat uitstrijkje. Ik heb er in principe geen problemen mee. De eendenbek doet me vrij weinig. Het kost tijd. Dat is voornamelijk het probleem. Zonde van je vrije ochtend, maar voor het goede doel.

Rond mijn dertigste verjaardag kreeg ik de uitnodiging voor het bevolkingsonderzoek baarmoederhalskanker, maar aangezien ik er net achter was zwanger te zijn van Kate werd het uitgesteld. Tot nu. 

Ik bel de assistente, maak de afspraak, en net voor ze ophangt, voegt ze er nog snel even aan toe dat Dr. Welbekend met zwangerschapsverlof is, maar Dr. Veelstejong het van haar overneemt. Oh god Dr. Veelstejong. Kijk, Dr Welbekend is een vrouw, begin veertig, fijne huisarts. Dr. Veelstejong is een jongen, begin dertig en niet onaantrekkelijk, en daarmee voor mij geheel ongeschikt als huisarts. Ja, als ik een hoestdrankje nodig heb, no problemo, maar in het geval van het uitstrijkje, mwah. Doe me dan maar oud en stoffig, of vrouw.

De dag van te voren blokkeer ik al. Hoe werk ik alles daar onder bij? Lijkt zo eenvoudig, maar wat voor boodschap breng je over, snap je. Je wil het niet laten overwoekeren, dan heeft hij meteen gelunched. Maar goed, het helemaal snoeien tot vormpjes of rommelen met glitters en bling is meteen ook weer zo’n statement. Half half dan maar, niet onverzorgd, maar ook niet te veel je best doen. Hij ziet wel gekkere dingen houd ik me voor.

Na een half uur in de wachtkamer schud ik de man een hand en vertel wat ik kom doen. “Ok ga je gang” zegt hij en wijst naar het zijkamertje van de spreekkamer. Kate is mee en die zet ik er voor het gemak maar bij. Ehm. En nu dan? “Mag ik me uitkleden?” vraag ik. Ja hèhè, daar kom ik voor. Stom. Broek uit, onderbroek uit. En daar sta ik dan. Te wachten. In m’n blote kont achter een gordijntje sta ik mijn kind een Nijntje koek te voeren. Heel normaal allemaal.

Dr. Veelstejong komt er bij en begint alles voor te bereiden. Ik zit op de tafel en Kate knaagt vrolijk haar koekje op. Halfbloot spring ik nog even snel van de tafel voor Nijntjekoekje nummer twee terwijl de dokter de eendenbek opwarmt. Net op tijd lig ik weer met m’n benen gespreid. Kate blij, en mama klaar voor de start. 

De hele ingreep stelt natuurlijk niets voor en sneller dan het licht ben ik dan ook weer aangekleed en zo een beetje mezelf. “Verder geen vragen?” “Verder geen vragen!”. Ik schud de man wederom de hand en stuif de kamer uit. Ik had gedacht dat ik na de bevalling en alles wat er daarna bij kwam kijken wel over m’n gene heen zou zijn. Niet dus. Maar goed, voor nu hebben we het weer gehad. Hopelijk is dokter Welbekend over vijf jaar lekker uitgebaard. Niks persoonlijks dokter Veelstejong. Niks persoonlijks. Nou ja, misschien wel, een beetje dan.

De mama van Kate