Het afgelopen jaar was een achtbaan. Afgeschoten, grote hoogte, vrije vallen, loopings en een kurkentrekker. 

Mijn god wat ben ik moe. 

Het begon aan het begin van de vorige zomer met een waanzinnige bruilof. Na acht jaar samen eindelijk getrouwd. Wat een mooie dag. Intieme ceremonie, receptie met tompoucen, heerlijk gebarbecued en de rest van de avond weggedanst. Een jaar lang voorbereiden en plannen, en alles viel op zijn plek. De wittebroodsweken genoten we van het Amerikaanse vasteland, van een tiendaagse Caribische cruise en stiekem alvast van mijn groeiende buikje, ik was inmiddels 19 weken zwanger van Kate.

Na de huwelijksreis meteen in een heel andere modus, de papa van Kate kreeg twee keer binnen een maand een openhartoperatie. Eerst een nieuwe hartklep, en vervolgens twee weken later een pacemaker. Spanning in de dagen er naar toe, afschuwelijke spanning op de dagen van de operatie, het is tenslotte geen blindedarmontsteking, en wat volgde was een maandenlange revalidatie. Papa plat op bed, mama nog aan het werk. Een paar weken later bleek het werken in de kinderopvang en mijn bekkeninstabiliteit niet langer samen te gaan en kwam ook ik thuis zitten. Achteraf ideaal. Want zo kon ik voor de patiënt thuis zorgen, wat vooral neerkwam op bekertjes drinken aanbieden en drie à vier keer per week naar het ziekenhuis rijden, maar toch de rust nemen die ik nodig had. 

Zoals ik eerder al beschreef was het rond deze periode dat we tot de conclusie kwamen dat het uitstellen van het funderingsherstel aan ons huis niet langer kon, en begonnen we met alle voorbereidingen. Afspraken met onderzoeksbureau’s, aannemers, gemeente en de hypotheek adviseur. Tot half december, want toen stond de wereld even stil, met de geboorte van Kate.

Toen Kate werd geboren was haar papa net weer langzaam begonnen met werken. Een week later kreeg hij officieel toestemming om weer te mogen rijden. Mijn taxi-service werd opgeheven en ik kon me vol overgave storten op het kramen.  In mijn verlof begon het klussen. Muurtjes werden gesloopt, bijkeukens doorgebroken. Twee weken na het einde van mijn verlof pakte we dan toch echt onze spullen en vertrokken we voor vier maanden naar ons tijdelijke appartement en uiteindelijk mijn schoonouders zodat ons huis op de schop kon. Improviseren met een klein meisje om alles voor haar zo normaal mogelijk te houden, terwijl we zelf als nomade leefde. Iniminie baby’tje Kate groeide groter en was inmiddels al een flinke dame toen we begin augustus eindelijk weer op onze eigen stek zaten. Net op tijd om in te pakken voor de vakantie.

Nu, twee weken thuis, genieten we dan eindelijk van het ‘normale’ leven. (Ik schrijf ‘normaal’ tussen aanhalingstekens, want je weet het bij ons nooit). We beginnen de weg te vinden in ons nieuwe huis. En kunnen langzaam een ritme ontdekken in ons gezinsleven. Eindelijk ‘echt’. Niet meer improviseren. Niemand weet hoe lang we hier van kunnen genieten, de gezondheid van de papa van Kate zorgt nog wel eens voor verassingen, maar voor nu is eindelijk alles even zoals het hoort. 

Normaal. Rustig. Heerlijk.

De mama van Kate