Samen zitten we op de schommelstoel. Eén uur. Ik ben moe en Kate is moe maar vooral ook heel erg verkouden.

De hele avond heb ik haar al horen hoesten. De ‘echte’ hoest. Kate heeft namelijk drie varianten. De adelijke kuch, waar ze heel keurig en theatraal kucht en snel kijkt of  ik er al om moet lachen. Dan is er nog de hoest die vooral lijkt op een oude Kever die niet wil starten. Deze hoest dient vooral als nieuwe klank die ze heeft ontdekt. En dan is er de echte zieke hoest. De zeehonden variant.

Hier zitten we dan. Te kraken en te piepen. Wakker gehoest. Verdrietig en moe. Gesust met wat te drinken voor de keel. De herfst heeft je te pakken. Net als zoveel andere kindjes. Hoesten en snotteren. 

Half twee en ze valt langzaam in mijn armen in slaap. Ik zou haar in bed kunnen leggen, moeten leggen, maar ik schommel nog heel even verder. Haar gezichtje in mijn nek, haar ronkende ademhaling. Haar armpjes om mee heen, overgegeven aan de slaap. Eindelijk. Sssssst.

Slaap maar lekker meisje. Mama is hier.

De mama van Kate