Nog voordat Kate geboren was, hadden haar papa en ik een duidelijke afspraak, Kate hoeft niet op internet. Geen Facebook vol foto’s van ons kleine meisje. Niet nodig. Grappig genoeg stond ze er binnen een uur na de bevalling al meerdere keren op. Bij andere. Woest was ik. Want waarom zou je een kind, zonder toestemming van de ouders het internet over sturen? Ik had het notabene nog niet eens iedereen verteld. Foto’s die wij in de privé-sfeer stuurde om het blije nieuws te vertellen, direct openbaar en voor de hele wereld beschikbaar.

Facebook en ik, wij hebben een beetje een haat liefde verhouding. Een relatie waar ik onlangs, op persoonlijk vlak, een einde aan heb gemaakt. Geen Facebook meer voor mij. Niet honderd keer per dag door die tijdlijn scrollen en er niets wijzer van worden. Niet meer elke beweging posten om de wereld te laten zien hoe ongelooflijk leuk het leven altijd is. Of de eindeloze stroom negativiteit van sommige lezen. Een einde aan de verslaving. Want dat is het toch. En ik moet eerlijk zeggen, het is zo ontzettend heerlijk! Al moet ik wel twintig keer per dag uitleggen dat ik dus niet standaard van alles op de hoogte ben. Ik val buiten de tamtam.  Dat wat je plaatst op internet nooit meer te verwijderen is, weten we allemaal. Maar toch  zijn we er vrij makkelijk in. Elke beweging die we maken, de plek waar we zijn, elk rondje dat we rennen, en ook alle mijlpalen van onze kleintjes. Ik heb vrienden met meer foto’s van het eerste jaar van hun kind online dan dat ik op papier heb uit mijn hele jeugd. En natuurlijk is het een andere tijd, maar het is toch vreemd, dat wanneer onze kinderen over 18 jaar ergens solliciteren en de werkgever Googled hun naam, ze direct het baby-fotoboek voorgeschoteld krijgen? Vanaf dag één werken we al aan het digitale paspoort van onze kleintjes. 

Daarnaast is het voor mij altijd een schimmig gebied waar de foto’s belanden op het internet, en wie er mee aan de haal kan. Voor welk doel dan ook.

Natuurlijk is er een dubbele laag. Want toen ik besloot te gaan bloggen over mijn moederschap, en om de blog een sociaal media platform heen bouwde, kon ik dat natuurlijk niet doen met alleen foto’s van de prachtige omgeving. Hypocriet? Misschien. Toch houd ik vast aan mijn geloof, en zet Kate nooit full frontal online. Als ze later oud en wijs genoeg is mag ze zelf weten of en hoe ze zich profileert op het web. Daarom ook, geen volle namen, geen persoonlijke informatie. De blog gaat over ons leven in algemene zin, niet de details.

Mensen vinden het misschien principieel en dat ik overdrijf. Mag. Vind het maar. Het is wellicht ook wel zo. Wat dit betreft ben ik ontzettend principieel en misschien soms een bitch. Maar ja. Mijn kind, en daarom mijn keus.

  Hoe staan jullie er in? Voor of tegen kinderen online? Denken jullie eerst na over wat je plaatst?

De mama van Kate