‘Ik ben twee en ik zeg nee’ oftewel de ‘terrible two’s’. Ik hoor er regelmatig over, zie het natuurlijk ook terug op m’n werk. Het is een fase zegen ze. Een fase waar mijn tien maanden oude baby vast aan begonnen is.  

Verschonen? Is inmiddels gewoon een topsport. Mevrouw wil-het-niet. Aankleden? Idem dito. Met al mijn kracht probeer ik haar op haar rug te laten liggen terwijl ik haar luier probeer vast te maken. Terwijl zij zich uit alle macht omdraait druk ik op hoop van zegen haar drukknoopjes dicht. Probeer een been in een pijp te duwen terwijl Kate de mand met spulletjes omtrekt. Bij broekspijp nummer twee hangt ze inmiddels tot aan haar middel over de rand van de comode heen. Ik klem haar met mijn linker elleboog tegen me aan, onder luid protest, en trek met rechts snel de broek omhoog. Goed. Dan zijn we dus nog niet eens begonnen aan haar shirt en sokken. Moord en brand, en niemand weet waarom. Klein boos kippetje.

Wanneer ik haar dan uiteindelijk weer bij me heb is mijn zonnestraaltje Kate weer terug. Niets aan de hand. Alsof er nooit iets gebeurd is. Duidelijke taal, mevrouw wil gewoon niet omgekleed worden.

Het zelfde geld voor het autostoeltje. Vanmorgen wilde ik haar in de auto zetten, stijf als een plank. Madame wilde NIET in het stoeltje. Beetje duw en trek werk en ik had haar in de gordels, de zon brak door, ‘mamamama’, speeltje in haar hand, hartstikke gezellig. Nu vraag ik je….

‘Er zit gewoon een kop op.’ en ‘Ze weet gelukkig wel wat ze wil.’Ja, fijn hoor. En het is misschien ook wel mijn eigen schuld, want ik was altijd de gene die riep ‘ik hoop dat ik niet zo’n stil meisje krijg, dan liever zo’n bijdehante tante’. Ja ja. Careful what you wish for… 

Maar eerlijk is eerlijk, ik zou haar voor geen goud inruilen. De verkleed ronde’s zijn nu undercover. Onder het spelen voor dat we naar bed gaan wissel ik snel en onopgemerkt haar kleren voor haar pyama. Terwijl we later nog even gek doen op het grote bed wissel ik haar luier. In de auto bied de blauwe schijf uitkomst. Genoeg afleiding om haar vast te klikken en te vertrekken. We rommelen wel aan. 

Van andere moeders om mij heen hoor ik gelukkig dat ik niet de enige ben. En dat het een fase is die zich helaas niet beperkt tot een bepaalde leeftijd. Het hoort er gewoon een beetje bij. Maar die ‘terrible two’s’ daar geloof ik dus niet meer zo in. 

‘Ik ben twee en ik zeg nee!’ Nou: ‘Ik ben nog lang geen twee en werk nu alvast niet mee’ Dat.

De mama van Kate