Alsof ze voor zichzelf had besloten dat vandaag de dag was. Ze had het al eerder gedaan. Één keer. Op vakantie. Maar daarna had kruipen toch weer de voorkeur. Tot zondag. De hele middag liepen we hand in hand door Artis, en op weg naar buiten liet ze ineens mijn hand los en daar ging ze. Ja hoor, mijn kind loopt gewoon, helemaal alleen.

’s Avonds snel aan papa laten zien. Jaaaa! Goed zo! Ons enthousiasme enthousiasmeerde en ze wilde niets liever dan eindeloos heen en weer van de armen van papa naar de armen van mama.  

  Ach ze doen het natuurlijk allemaal. Vroeger of later. Opstaan, lopen. Totaal doorsnee en allerdaags. Maar vandaag ben ik gewoon even de aller trotste mama ter wereld.  Mijn kleine wiebelmeisje loopt. Hatsee.

De mama van Kate