Wat is het toch bijzonder. Mijn kleine meisje wordt maar groter, en ik word er nog steeds door overvallen. Kate ontwikkeld zich met reuze stappen.

Zo zet ze haar eerste stapjes en zo loopt ze alsof ze het al jaren doet. Ineens is de ontdekking gewoonte en stormt ze af op de volgende uitdaging.

Het volgen van de ontwikkeling van kinderen is mijn vak. Dagelijks zie ik kinderen, observeer ze, en adviseer ik ouders alsof ik zelf het wiel heb uitgevonden. Toch is elke stap die Kate maakt voor mij een groot wereldwonder, kijk nou wat mijn kind kan! Het is grappig om te zien hoe anders ik naar mijn eigen kindje kijk. Maar goed, ik heb er natuurlijk ook meer tijd voor.

Kate heeft alles ‘baby’ inmiddels helemaal van haar af geworpen. Ze loopt, ze ‘kletst’. Woorden krijgen betekenis, ze benoemd dingen, en ze begrijpt het als ik iets aan haar vraag. Die eerste ‘ja’ op een vraag…wat een kadootje. (De eerste ‘nee’ ook wel hoor…) Ze krijgt steeds meer een gevoel voor humor, doet gek, hangt de clown uit. Daarnaast ontwikkeld zich ook steeds meer een duidelijke eigen mening.  

Ook haar spel krijgt steeds meer vorm. Haar popje krijgt de fles en met een doekje wordt het gezichtje schoon geveegd. Met haar theepotje schenkt ze de thee in en al smakkend drinkt ze uit het kopje. “Mama?” Ja hoor, mama ook. En ik smak deftig met haar mee. 

 
Gisteren nog verbaasde ik mij over haar doorzettingsvermogen tijdens het omrollen. De gekke bekken van de eerste hapjes. Rechtop zitten, kruipen, optrekken. Zolang is het toch allemaal niet geleden?

Mijn baby is ineens een peutertje geworden. Een dame in de dop. Van klein naar groter in één nacht. Van tijgeren naar de eerste stapjes in zeven mijls laarzen. Klein duimpje wordt groot. Wonderlijk.

De mama van Kate