Ik ben verliefd.

Zo ongelooflijk verliefd.

Verliefd op dat mooie koppie. Dat piekhaar.

Verliefd op dat ondeugende lachje als ze iets stiekems doet. Verliefd op haar enthousiasme wanneer Sesamstraat begint. 

Verliefd als ik haar plots zie dansen in mijn achteruitkijkspiegel op dat stomme liedje in de top 40. 

Verliefd als ze ineens voor me opduikt met een deken over haar hoofd wanneer ik per ongeluk even in mijn telefoon was verdwenen. En op haar gegrinnik wanneer ik dan roep ‘waar is Kate nou?’

Verliefd op haar armpjes stevig om mij heen wanneer ze ’s nachts verdrietig is.

Verliefd als ik haar ’s ochtend hoor roepen, “Papa, mama? Hallo?” En wanneer ze zich snel verstopt als ik dan haar kamertje in kom. 

Verliefd op de blik wanneer ze mij ziet als ik haar ophaal van de crèche. Verliefd op haar handje in de mijne als we samen naar de auto lopen. 

 Verliefd op het plezier om een kat in de tuin. En haar liefde voor de beestje op de kinderboerderij. Verliefd op haar gekwaak wanneer we ergens eendjes zien. Verliefd op haar nieuwsgierigheid in het apenhuis van Artis.

Verliefd omdat zij gewoon mijn kindje is. Ik heb een dochter, ik ben mama. Wow.

Zo verliefd op haar papa omdat hij het zo goed doet, al zeg ik dat misschien niet vaak genoeg.

Verliefd op het leven. Op de cadeaus die we krijgen. Op het geluk wat we bezitten.

Zomaar gewoon intens verliefd.

De mama van Kate