Frustratie. Aanhankelijkheid. Verdriet. Kate is anderhalf en het is goed te merken. 

De afgelopen avonden sta ik eindeloos naast haar bed. Al is ze nog zo moe, ze wil niet slapen. Sterker nog, ze wil alleen maar in mijn armen. Lastig. Ik wil haar troosten en veiligheid bieden, maar goed, Kate is niet gek en ik wil ook niet dat ze leert dat wanneer ze huilt ik haar uit bed haal en het feest weer van voren af aan kan beginnen. Ik ga voor een middenweg. Wel uit bed, niet uit de slaapkamer. Ik troost haar, ze klaart op en wanneer ik haar terug leg slaat de paniek weer toe. Als ik haar vanavond voor de derde keer terug neer wil leggen raakt ze zo over haar toeren dat ik haar nog een laatste keer op pak. Ze legt haar hoofd op mijn schouder en valt meteen in slaap. ’s Avonds wordt ze wakker met het zieligste huiltje, en met het kleinste stemmetje ooit hoor ik ‘mama, mama’ vanuit haar kamertje. Ik ga bij haar kijken, leg mijn hand op haar rug en ze valt langzaam weer in slaap. Denk ik. Want bij de lichtste beweging en een kraakje van de vloer schrikt ze op en kijkt ze of ze me nog ziet. Ik blijf. Eindeloos.

 De juffen van de opvang wezen me er al op dat Kate niet in haar hum is. Ik schrok er van. Suf, want als juf geef ik regelmatig dit soort boodschappen mee aan ouders. Veranderingen in gedrag of andere bijzonderheden. Toch zat ik met een knoop in mijn maag in de auto. Niet leuk als het ineens over je eigen kind gaat. Wat is dan ‘niet in je hum’? vroeg ik nog. Gefrustreerd als ze iets niet mag, of als iets niet snel genoeg gaat. Boos. Verdrietig. Hangerig. Huilerig. Toch wel herkenbaar. Thuis net zo. Niet de hele dag. Maar ze heeft momenten. Grenzen verleggen. Eigen wil. Maar ook gefrustreerd dat ik haar niet altijd begrijp. Zo moeilijk als je van alles wilt en begrijpt in je hoofd maar je kan je in taal nog niet uiten. Daarnaast is de wereld in de afgelopen maanden ineens zo ontzettend veel groter geworden. Haar bereik is enorm nu dat ze loopt. Het is allemaal niet niks. Je maakt reuzenstappen en neemt een reuzensprong.

Gelukkig is het niet alleen maar zo en zijn er nog altijd meer momenten van plezier en de grootste lol. Buitenspelen, boekje lezen, met de auto(toet toet) en saampjes op de bank Tommie en Ieniemienie kijken. Je geniet met volle teugen van het leven, het gaat je alleen op sommige momenten niet snel genoeg, en andere momenten net even iets te snel. 

 Ik plof op mijn bed. Beneden klinkt nog de tv. De wasmachine is klaar en de droger wacht op een opdracht. Laat maar piepen. Ik blijf. Steeds wanneer Kate begint te huilen sus ik haar vanaf hier. Sssssst. Ik ben in de buurt, ga maar slapen meisje. Morgen weer een nieuwe dag. Vol bokkensprongen en hindernissen. Maar ook doldwaze avonturen.

Sssst. Slaap maar fijn.

De mama van Kate