Wekker. Koffie. Flesje melk. Krentenbol. Opschieten! Mama aankleden. Kate aankleden. Schoenen aan. Nog snel een kopje koffie. Kate naar de crèche. Mama aan het werk.

Aangekomen op mijn werk trek ik m’n jas uit en loop ik een rondje. “Goedemorgen! Goedemorgen! Fijn weekend gehad? Goedemorgen!”  Als ik de groep op loop tref ik mijn collega. “Hé, ik werk volgens mij voor jou? Je bent vrij, heb je niet in het rooster gekeken?” Jas weer aan. Weer een rondje. “Doei! Doei! Fijne dag! Doei!” 

“Laat je Kate lekker op de crèche?” “Oh, lekker dagje voor jezelf!” “Wat heerlijk even de dag hoor jou alleen!” Ehm…nee. Lichte verwarring maakt zich van mij meester. Mijn eerste gedachte was namelijk niet: ‘Joepie, dagje voor mama’ maar meer iets in de trant van: ‘Joepie, de zon schijnt,zo snel mogelijk mijn kind weer halen en naar buiten!’. 

Ben ik een uitzondering? Ik hoor het namelijk wel vaker. Het goed bedoelde ‘Je moet ook echt iets voor jezelf doen’-advies. En ik doe het ook heus wel, avondje theater of uit eten met vriendinnen. Maar vooral omdat ik dat dan op dat moment leuk en gezellig vind. Niet omdat het zo belangrijk is dat mama ook iets voor zichzelf doet… Ik vind een dag met Kate namelijk ook heel fijn voor mijzelf. Ik geniet intens van  het struinen met haar door het bos of dierentuin. Met zijn tweetjes op avontuur. Ik werk al zo veel (voor mijn gevoel).

En dus haalde ik Kate weer op, en zaten we de hele ochtend in de tuin. De middag sprongen we op de fiets en reden we langs het water, we keken naar de boten en de poezen in de vensterbanken. We stopte bij de ijssalon en aten een ijsje in de zon. Lekker samen. Onverwacht.

Heerlijk zo’n dagje met Kate. Helemaal voor mijzelf. 

De mama van Kate