Kate ligt nog in een diepe slaap wanneer ik ’s ochtends vroeg het huis uit sluip om mijn vader van Schiphol te halen. Een uur later komen we terug en wordt Kate wakker met opa voor haar neus.

Je ziet dat ze het even moet verwerken: “hè…opa?” Dan ineens, twee armen open, en ze vliegt hem om zijn nek. Opa is er! Wat een feest. Drie maanden geleden zag ze opa voor het laatst. In het echt dan, want met de wereld van het videobellen zien we opa bijna dagelijks. Wat is de wereld toch klein geworden.

We hebben elke dag contact. Nederland-Amerika. Kort lijntje. 

Terwijl ik met Kate door Artis wandel stuur ik wat foto’s naar mijn moeder. ’s Avonds aan tafel FaceTime ik mijn zus en haar kinderen en nemen we even de dag door. Zij aan de lunch. Wij aan het avondeten. Op andere dagen voegen we ons bij mijn andere zus terwijl ze wacht op haar volgende vlucht, of schuiven aan bij mijn broer in Miami. 

Op elke verjaardag zijn we er even bij. Natuurlijk zou ik liever aan tafel zitten en helpen de kaarsjes uit te blazen, maar hoe leuk is het dat we er door FaceTime gewoon ‘bij’ kunnen zijn, mee kunnen zingen? Telefoneren was al fijn, maar nu kan ik de gezichten zien wanneer ze een kadootje openmaken. 

Ik zie ik de eerste stapjes van mijn nichtje, de losse tand van de andere en kan mijn neefje even met Kate flirten. We komen er soms zomaar achter dat Kate en haar nichtje Eleanor het zelfde aan hebben. Voor even zitten we ‘aan de keukentafel’. We drinken samen een kopje koffie, maar moeten het ieder voor zich zetten.

 Ik denk wel eens aan de tijd dat mensen zich voor het eerst settelde in Amerika. Het idee dat we alles zouden moeten overbruggen met alleen maar post? Brieven die er weken soms maanden over deden. En ik app mijn moeder zomaar voor de grootste onzin. Wat een rijkdom.

Maar goed, nu is opa er even echt. Kunnen we even echt knuffelen. Echt dansen, zingen, gek doen. Zonder schermpje er tussen. Offline. Realtime. En dat is toch nog steeds wel het aller- aller- allerfijnst.

De mama van Kate