Zorgvuldig gepland zet ik Kate op het bed bij haar vader. Bekertje drinken erbij, en precies op tijd voor de ochtend-uitzending van Sesamstraat. Perfecte timing. Mooi. Kan ik snel even douchen. 

Dertig seconde later sta ik high-speed mijn haar in te soppen en mijn oksels te scheren terwijl Kate met dikke tranen tegen de douchdeur plakt: “mamaaaaaaa!” Papa komt het hoekje om en doet een poging haar af te leiden, maar faalt compleet. Papa doet even niet meer mee. We zitten in de mama-fase.

Ik spring onder de douche vandaan en duik in een badjas. “Rustig maar, ik ben er al…” probeer ik de boel te sussen. En terwijl ik Kate met één geschoren oksel verder klaar maak voor de dag vraag ik me af of ik eigenlijk de shampoo wel uit mijn haar heb gewassen.

Het is mama voor en mama na. Gedurende de hele dag wordt mijn aanwezigheid buitengewoon op prijs gesteld. Wanneer ik in de Albert Heijn even snel terug loop voor wat sla, vind ik Kate even later in paniek terug bij haar vader en vliegt ze me om mijn nek alsof ik weken ben weg geweest. 

Later die middag, terwijl we langs de Polderbaan vliegtuigen spotten roept Kate dolenthousiast: “Papa! Papa!” wanneer er een vliegtuig met hoge snelheid over de baan dendert. Ze kijkt hem vol trots en liefde aan, maar wanneer hij haar wil overnemen…helaas. Mama it is…

Ook met naar bed gaan heeft ze het moeilijk. We poetsen onze tanden, lezen een boekje en gaan lekker liggen in bed. Niets bijzonders. Maar oh wee als ik de kamer uit loop: groot verdriet, wat langzaam over gaat in lichte paniek. Wanneer ik weer boven kom: “Mama zitten?” En dus blijf ik zitten naast haar bed. Haar kleine vingertjes geklemd om de mijne. Terwijl ik zing valt ze in slaap.

En ik weet heel goed dat dit het moment is om het te verprutsen. Dit is het moment van zwakte. Dat verdriet als ze niet wil slapen, als ik niet bij haar weg mag. Toch nog even oppakken? Bij me houden? Een keer bij mama in bed en het einde is zoek. Ik weet hoe dat gaat. Ik ken de verhalen maar al te goed van de ouders op het werk. 

En dus zoeken we weer naar de balans. De balans tussen opvoeden en toegeven. De gulden middenweg, mama gerust, Kate blij. Een uitdaging, maar goed, niemand heeft ooit beweerd dat het gemakkelijk zou zijn, toch? Ik troost haar, blijf even bij haar. En probeer voor dat ze in slaap valt naar beneden te gaan. “Ga maar lekker slapen liefje. Mama gaat naar beneden.” Kate zwaait en ik krijg nog een handkus. Het lukt over het algemeen. Maar goed, soms ook totaal niet, dan neem ik haar bij me en valt ze in slaap op mijn schouder. We verlaten in ieder geval niet de kamer. Daar ligt de grens.

Het is bijna etenstijd en ik sta te koken. Kate speelt met haar neefje in de tuin. Ze blazen bellen en gaan compleet op in het spel. Heerlijk. Mijn broer heeft ze in het zicht en ze lijken in hun enthousiasme niks mee te krijgen van de omgeving. “Mooi” denk ik, en ik loop snel even naar het toilet.”Mama? Mama! Mama?” Ik plas op turbo, trek mijn broek omhoog en doe ondertussen de deur open. “Ja! Ja! Mama!” Met mijn broek nog half op mijn knieën  vliegt Kate me in mijn armen, slaat haar bellenblaas-plak-handjes om mijn nek en geeft me een dikke knuffel. “Mama.”

Handige fase? Nee. Maar hé,  je kunt het als moeder slechter treffen.

De mama van Kate