Niets geeft mij zo een energie boost als het strand. Of het nu een wandeling is in hartje winter of zomers liggend op een handdoekje. Ik hou met heel mijn hart van het zand en de zee.

Deze week zijn we voor twee dagen met mijn ouders naar de kust van South Carolina geweest. Hilton Head Island. Een prachtig eiland vol bomen met Spaans mos hangend aan de takken, en brede witte stranden waar gezwommen, gebruind en gefietst kan worden. Kate heeft er de tijd van haar leven. Zandkastelen bouwen met oma, schelpen zoeken, en bovenal het water in. Hoe dieper hoe beter. Ze kent geen angst. Ze loopt met een bewonderingswaardige hoeveelheid zelfvertrouwen de zee in. Doodeng! Het idee dat ze onder raakt en ik haar niet meer zie bezorgt me serieus nachtmerries. Maar Kate ziet dat anders en staat gillend van plezier in de golven. 

Kate’s lichte badpak steekt af tegen haar bruine benen. Haar haar staat recht overeind van de wind en het zout. Zand plakt op haar rug. In de verte loopt een strandloper. Kate ziet hem en rent er achter aan. De vogel vliegt op en Kate sjokt zingend terug. 

Ik geniet intens als ik samen met haar en mijn moeder in het zand zit. De zee komt op en de golven slaan zachtjes tegen onze benen. Kate giert het uit. Ze laat zich steeds weer verassen door het klotsende water. Iets verder op vliegt een groep pelikanen laag boven het water. Ik ruik het zout, voel de zeewind langs mijn gezicht en ik wens dat ik hier voor altijd kan blijven. Ik zou volmaakt gelukkig zijn.

Na twee dagen met de voetjes in het zand vertrekken we weer richting Atlanta. Nog één week voegen we ons bij de familie. De laatste week vakantie en dan is het alweer tijd voor het ‘echte’ leven. 

Maar voor nu, nog even verstand op nul en denken we daar gewoon nog heel eventjes niet aan.  It ain’t over till it’s over 😉

Vanuit Atlanta,

De mama van Kate